BİR ANNENİN UYANIŞI

 

BİR ANNENİN UYANIŞI

Lacivert klasik takımına uyumlu ipek fularını özenle bağladı. Kahverengi çantasını koluna taktı, parmak ucuna yükseldi ayakkabılarını giydi. Aynadaki görüntüsünü süzdü.

Saçım? Başım? Gözlüklerim? Olmuş mu?

Kendi kendine sordu ve onayladı. Biricik kızının ilk veli toplantısına gitmek için hazırdı. Kapıyı kilitledi ve asansörü çağırdı. -2’ye bastı. Asansör Mine’yi garaja indirirken “Haydi bakalım” diye mırıldandı. Arabasına bindi. Kontağı çevirir çevirmez cd çalardaki şarkı kaldığı yerden onu karşıladı.

… Seni pamuklara sarmalar sararım
Ne bedel isterim ne hesap sorarım
Ne sitemle güzel kalbini yorarım
Sakınma tatlı dillerini
Seni pamuklara sarmalar sararım
Ne bedel isterim ne...

Okula doğru giderken kızının doğduğu gün aklına geldi. Sancıları çektiğine değmişti; böylesi bir hissi daha önce hiç yaşamamıştı. Bebekliği, emeklemesi, ilk adımları, diş çıkartması... Hepsi film şeridi gibi gözünün önünden geçti. Alev alev yandığını farkettiklerinde acile gidişleri... Diş çıkartırken huysuzlandığında sabaha kadar koridorda git gel yapışları... Dikiz aynasına bakıp sordu: “Ne ara bu kadar büyüdü? Zaman su gibi akıp geçiyor, inanamıyorum!” 

Geçmişten bugüne uzanan herbir hatıranın Mine’de izi kalmıştı ve bu izler çok kıymetliydi. Okulun girişi kalabalıktı. Tüm veliler biricikleri hakkında geri bildirim alacakları için heyecanlıydı. Birçoğu duvarlara asılı olan kağıtlardan görüşme yapacağı sınıfı öğrenmeye çalışıyordu. Bir kısım sınıf anneleri de birbirine yol gösteriyordu.

Görüşmesi 2. katta, G sınıfındaydı. Kalabalıktan sıyrıldı, merdivenlere yöneldi. Yerini buldu, pencereden içeri baktı, müsaitti, kapıyı çaldı. Sınıf öğretmeni ve okulun psikolojik danışmanı tebessümle karşıladı Mine’yi. Güzel şeyler duyacağından emindi. Onu doğduğu günden beri el üstünde tutmuştu. Dil eğitimleri, piyano dersleri, spor faaliyetleri… İmkânların en iyisini sunmuştu. Kızına görüp istediği hatta bazen istemediği şeyleri de almıştı. Neredeyse hiçbir eksiği yoktu.  

Zor bir çocukluk geçirmişti Mine. Ailesi kıt kanaat geçiniyordu. Kira ve faturalardan sonra elde avuçta pek bir şey kalmıyordu. Dolayısıyla çocukların isteklerini karşılayacak imkânkarı yoktu. Nesilden nesile devrolan birkaç oyuncakla büyümüştü. Üstelik kendinden sonra peşi sıra kardeşleri doğunca erken olgunlaşmıştı. Daha küçücük yaşında birçok kez “hayır” kelimesini duymuştu. Annesinin yetişemediği yerlerde sorumluluk almış, kardeşlerinin ihtiyaçlarıyla o ilgilenmişti. Çocukluktan itibaren “kısıtlandığını” düşünüyordu. Kendisinin yaşadıklarını kızının yaşamaması için çabalıyordu.

Biricik kızına olumsuz cevap vermemek için ikinci çocuğu düşünmemişti. Hamileyken “Çok hayırlar duydum, ben çocuğuma ne isterse evet diyeceğim.” derdi. Sözünü de tuttu. Çoğu zaman önceliği kızı oldu.

Duyduklarına inanamıyordu

Öğretmen derin bir nefes aldı; sakin bir sesle konuştu:

“Kızınız çok enerjik bir çocuk. Bedensel aktivitelerde oldukça yetenekli. Ancak okulda bazı problemler yaşıyoruz. Ecrin arkadaşlarıyla anlaşmakta zorlanıyor. İstedikleri olmadığında hırçınlaşıyor, ağlama krizleri başlıyor. Kurallara uymakta güçlük çekiyor ve bazen eşyalara zarar veriyor. Şimdilik kontrol altındayız ama ileride zorlanabiliriz. Bu durum size ve diğer öğretmenlerine zorluk çıkarabilir.”

Mine, duyduklarını anlamakta zorlandı.
İçinden “Bu kadar emek verdim, nasıl böyle olabilir?” diye geçirdi ama sessiz kaldı.

Mine’nin gözlerinin dolduğunu gören danışman söze girdi.

“Bunları sizi incitmek için değil, birlikte çözüm bulmak için söylüyoruz. Ecrin’in ileride arkadaşlık ilişkilerinde zorlanmasını istemeyiz. Evdeki yetiştirme koşullarınızı konuşalım, size destek olalım. Brilikte yol alalım. Mutlaka bir çözüm buluruz, üzülmeyin” dedi.

Mine okuldan çıktığında arabasına doğru zor yürüdü. Dünyası başına yıkılmış gibiydi.
“Onca çabanın ardından, bunları mı duyacaktım, vay halime” dedi. Her şeyi onun mutluluğu için yaptım!
Ama anlatılana göre, Ecrin hırçın, şımarık ve etrafına zarar veren bir çocuktu.

Evde de durum çok farklı değildi.

İstekleri geciktiğinde ağlama krizleri yaşanıyor, bazen oyuncakları fırlatıyor, öfke taşkınlıkları oluyordu.
Ve sonunda, her defasında, istediğini alıyordu.

Ne olmuştu? Nerde hata yapmıştı?

Arabada derin bir sessizlik vardı. Bu durumu birileri ona söyleyene dek nasıl görememişti?

Çocukluğunu düşündü. Duyduğu “hayır”ların onu nasıl olgunlaştırdığını…
Plastik poşetlerden oyun kurar, eski kumaşlardan bez bebek yapardı.
Olanla yetinmeyi, üretmeyi öğrenmişti. Olgunluğunu imkânsızlıklarından dolayı kazanmamış mıydı?

Çocukluğundaki sorumluluklarını anımsadı. Yaşına göre her zaman bir görevi vardı;

• Sofraya tuzluk taşırdı.

• Kardeşlerinin kirlilerini sepete atardı.

• Ortalıktaki yayıntıları toparlardı.

• Oyuncaklarını dağınık bırakmazdı.

• Banyoda annesi saçlarını şampuanlarken o göbeğini sabunlardı.

• Ayakkabı bağcığını bağlamayı öğrendiğinde henüz 5 yaşındaydı.

• Okulda arkadaşlarıyla güzel vakit geçirirdi.

Düşününce çocukluğunda edindiği bu ve benzeri sorumlulukları kızına kazandırmak için fırsat tanımadığını fark etti.

Ecrini hayattaki başarının sırrı olan bedelle tanıştırmamıştı henüz. Yaşına göre yapabileceği sorumlulukları ona vermemişti. Halbuki kendisi çocukluğunda verilen küçük görevleri yapabildiğini fark ettiğinde mutlu olurdu.

Kızını benzer mutluluklardan mahrum etmişti. Ona üretmeyi öğretmek yerine tüketmeyi öğretmişti. Halbuki mutluluğun sırrı üretmekte değil miydi?

Öğretmenlerin söylediği gibi kimse kızını onun sardığı gibi pamuklara sarmayacaktı…

Beklediğinden çok farklı bir sonuçla eve dönüyordu. Garaja park etti.

Dikiz aynasına baktı. Gözlerinde yaş, yüzünde kararlılık vardı.
“Artık bir şeyleri değiştirmek gerekiyor,” dedi kendi kendine.

Bu kez evetlerin yanına, “biraz da ‘hayır’ demeyi” öğrenecekti.

Kendi geçmişinden biliyordu ki, sevgiler, biraz ‘hayır’ demeyi öğrendiğimizde daha gerçek oluyordu.

İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi...

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir.

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.