YOL ARKADAŞIM

YOL ARKADAŞIM

Yağan yağmurun rüzgarla buluşması, kalbini üşütüyordu sanki Arzu’nun. İşe giderken genelde bu yolu tercih ederdi. Her köşeyi öğrenmişti artık. Sağ köşeden geçip bekleyeceği durağa gelmişti işte. Yoldan geçenleri izlerken, bir otobüsün üzerindeki reklam takıldı gözüne. Bu reklamdan neden bu kadar etkilenmişti?

Gördüğü reklam afişinde “Yol arkadaşım” yazıyordu ama tek başına oturan birisini gösteriyordu. İçinden “Yol arkadaşım yazan ama tek başına oturan birisi…” diye düşündü. Kim bilir bu afişi tasarlayan kişi, ne niyetle tasarlamıştı?  Afiş Arzu’nun kafasın da bambaşka anlamlar çağrıştırmıştı. Aslında yol arkadaşlığını pek sevmezdi. Yolculuklarda -en kısa mesafelerde bile- hemen koltuğuna oturup kulaklığını takardı. Bugün de aynı şekilde otobüste bir cam kenarı bulup oturmuştu.

Reklamın etkisinden midir bilinmez ama Arzu bugün kulaklığını takmadı. İçine kapanmak yerine diğer yolculara hızlıca bir göz gezdirdi. Karşı koltukta oturan teyzeye takıldı gözü ilk önce. Yetmişli yaşlarda olduğunu düşündü. Beyazlamış bukle bukle saçları ve zümrüt yeşili fularıyla çok hoş görünüyordu. Yüzündeki çizgilere baktı ve düşündü  ’’Kim bilir nelere şahitlik ettiler’’.   Mutluluklara, hüzünlere sebep olan, doğumlar, ölümler, ayrılıklar ve tabii ki zamansız vedalar… Sonra teyzenin yanında oturan lisede olduğunu düşündüğü delikanlıya baktı. Kulağında kulaklığı ile “Hiçbiriniz umurumda değilsiniz” der gibi bir tavrı vardı sanki. Bu zannında pek de yanılmadığını, delikanlının yanı başında ayakta zar zor duran yaşlı adamı fark ettiğinde anladı.

Sonra arkadaki orta yaşta olduklarını düşündüğü kadınlara kulak verdi. Konuşmalarına bakılırsa cenaze töreninden dönüyorlardı. İçten içe otobüste seslerin yükselmesine sinirleniyordu. Çünkü arka koltukta merhum hakkında öyle güzel şeyler anlatılıyordu ki. Sanki duyarak şahitlik yapmak istiyordu. Okuttuğu çocuklar, evlendirdiği gençler, iş verdikleri, meslek edindirdikleri ve daha bir sürü iyilik öyküsü... Kadınlardan biri susunca hemen diğeri anlatmaya başlıyordu. O da bambaşka bir yönünü anlatıyordu merhumun. "Ortamların aranan ismiydi, hem eğlenir hem de eğlendirirdi. Yaşamayı çok severdi, hayat doluydu ama bir gün biteceğini de her konuşmasında araya sıkıştırırdı. Hiç gönül kırdığına rastlamadım ben. Gönül kazanmaya gelmişti sanki bu dünyaya" diye devam ediyordu. Öyle güzel ve samimi anlatıyorlardı ki pür dikkat dinliyordu adeta Arzu. Bir an böyle bir insanla karşılaşamamış olmanın hüznünü hissetti.

Arzu iyice derinlere dalmıştı. “Hayat da bir yolculuk değil mi?” diyerek sesli düşündüğünü fark etti. Sonra kendi kendisine sorduğu soruyu cevapladı. “Evet” derken otobüsün içine bir göz attı. Her durakta inenler ve binenler hayatın gerçeğiydi. Sahi “hayat” dedi yine sesli düşünerek. Ne çok fazla anlam yüklemeli ne de boş verip anlamsız bırakmalı. Sanki hepimizin farklı duraklarda binip indiği bir otobüs yolculuğu. Karşılaştığımız her insan bambaşka bir hayat, bambaşka bir öykü ve aslında karşılaştığımız her insan, bize yol arkadaşı…

Arka koltukta anlatılan, göremediği ama duyduklarıyla iyiliğine şahit olduğu ve çevresindeki insanların hayatına iz bırakan merhum…

Kulağında kulaklığıyla sert bakışlar savuran liseli genç…

Şık giyimiyle dikkat çeken ve yüzündeki çizgilerde hayat hikayesi saklı olan teyze…

Yüzünde acı çeker ifadesiyle zar zor ayakta duran yaşlı amca…

• Aslında hepimiz yol arkadaşı değil miyiz?
• Aynı otobüste olmamız sadece bir tesadüf mü?
• Yanına verilen yol arkadaşından neden göz çeker ki insan?
• Bir durak önce ya da beş durak sonra inmemiz ne fark eder ki?
• Hangi rotadan gidersen git, yolun sonunda beraber değil miyiz?

Yolumuza çıkan seçebildiğimiz ama çoğunlukla seçemediğimiz yol arkadaşlarımız… Meğer bizim iyiliğimizden birbirimize pay varmış, boşuna kesişmemiz yollarımız. Yolları kesiştiğinde hakiki arkadaşlık edenler, ayrılsalar da payları baki imiş. Varlığımız ne kadar ihtiyaç giderirse, yokluğumuz da o kadar anlamlıymış.

Mesele, hem kendimize hem de tüm yolumuza çıkanlara iyi bir yol arkadaşı olabilmek… Kırıp dökmeden yolun sonuna vardığımızda, biz kalıp onlar devam ettiğinde hala iyiliklerde yad edilmekmiş…

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, insanın dününden daha iyi olmasını hedefleyen bir bilgi teknolojisidir.

    İnsanın nasılsın sorusuna standart cevabıdır; "Nasıl olsun aynı." Hayat aslında sandığımızın aksine, dinamiktir ve insan bu dinamikte hep hareket halindedir. Ya ilerleriz ya da gerileriz... İleri gitmekse niyet, beni ileriye taşıyacak bilgilere ihtiyacım var. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanı dününden daha iyi yapacak gerçek bilgiler verir. 

İnsan hakkını arar, ömrü yettiği kadar…
Yani kendi gerçeğini… 
Oysa hak etmek, hakkını aramaktan daha değerli değil midir?
Yani aramak yerine gerçeği, onu dönüştürmek…

YAHYA HAMURCU