Bİ SADE HAYAT LÜTFEN!

Sabah alarmın sesiyle gözlerini açtı. Hava o kadar kapalıydı ki acaba yanlış saate mi alarm kurdum diye düşündü. Yataktan kalkıp perdeyi araladı ve yerlerin ıslak olduğunu gördü. Demek ki gece yağmur yağmış, gün içinde de hava yağışlı mı olur diye hava durumuna baktı. En iyisinin evden tedbirli çıkmak olduğuna karar verdi. Ne de olsa bir şemsiyesi vardı, daha alalı birkaç ay olmuştu. Çekmecesini açtı şemsiyesine baktı ama bulamadı. Halbuki çekmecesine koyduğuna ne kadar da emindi. Biraz odasını aradıktan sonra fazla oyalandığını ve işe geç kalacağını fark etti.

 

Hızlı hızlı hazırlanmaya çalışırken bir yandan düşünüyordu. Şemsiyeyi ararken karıştırdığı çekmecelerinde ne çok unuttuğu eşyası vardı. “Onları ortaya çıkarayım da kullanayım, varlığını unutmuşum resmen.” diye içinden geçirdi. Bir yandan da huzursuz oldu, o çekmecelerin içinde neler yoktu ki… Her açtığında ruhu daralır ve geri kapatırdı. Bir yanda geçen sene birinin ona hediye ettiği bir defter, bir yanda lastikler, ayakkabı parlatıcısı, çeşit çeşit anahtarlık, kullanmadığı saç bandı, heves edip aldığı ama daha hiç kullanmaya vakit bulamadığı örgü şişleri, ayakkabı çekeceği, mezura ve belki birine hediye verirken kullanırım deyip atmaya kıyamadığı kurdeleler. Hepsi tamamdı da aynı çekmecede tornavidanın ne işi vardı? “Buraları bir düzene sokmam gerek, mezuraya ihtiyacım olsa orada olduğundan dahi haberim yok resmen” dedi. Her zaman evin bu düzensizliği nedeniyle işe geç kalırdı. “Biraz düzene koyabilsem keşke!” dedi. Kapıyı çekip çıktı.

Aslında bir süredir bu durumdan rahatsızdı. Buzdolabında nereden geldiğini ve içinde ne olduğunu dahi hatırlamadığı, arka raflara doğru sıkıştırılmış kavanozlar vardı. Mutfak çekmecesinde “Belki sunum yaparken kullanırım” diye aldığı ama hiç kullanmadığı farklı şekillerde sebze soyan aletler, çeşit çeşit limon sıkacağı… Halbuki, kullanırken eli sadece bir tanesine gidiyordu ama yine de belki kullanırım diye kıyıp da diğerlerinden vazgeçemiyordu. Bunları ortaya çıkarayım da kullanayım diye düşündü ama acaba kullanmamamın sebebi çekmecelerde saklı kalması mı, yoksa ihtiyacımdan fazlasına sahip olmam mı?” diye düşündü...

İhtiyacından fazla eşyanın aslında ona yük olduğunun farkındaydı.

“Belki kullanırım” deyip aldığı her şey hayatını kolaylaştırmaktan ziyade zorlaştırıyordu. Evinin düzeninden sonra zihni hayatında yaşadığı olaylara gitti. Hayatı da tıpkı çekmecesi gibi, yarım kalan işler, çok fazla gündem ve karışıklık içindeydi. Her şey nasıl birbiriyle bu kadar ilişkiliydi?

İş yerinde patronun verdiği tüm işleri “Ben yaparım.” Derdi. Sonra da o işlerin hepsi birikir dağ gibi olurdu. Hangisine yetişeceğini bilemezdi. Sonuç hep hüsran olurdu. Oysa hemen yan masasında çalışan mesai arkadaşının çekmecesi, masası ve işleri takip etme süreçleri o kadar düzenliydi ki. Her şeyi vaktinden önce tastamam hazırlayabiliyordu. Arkadaşlarıyla buluşacağı zaman bile herkesle değil de sadece planlı davet tekliflerine vakit ayırıyordu. Fakat kendisi arkadaşları bir yere davet ettiğinde bile hiç düşünmeden “Evet!” demesi işleri iyice karmaşık hale getiriyordu. Çok plansız yaşadığını fark etti. Arkadaşlık ilişkilerinin bile ne kadar karmaşık olduğunu, kime nasıl davranacağını, hayatının neresine koyabileceğini henüz oturtamamıştı. Her an her yerde olmaya çalışıyordu aslında. Etrafı o kadar çok insanla dolup taşıyordu ki… “Dostu kim düşmanı kim?” anlayamıyordu. İşinde ve özel hayatında başarılı olmak için insanlarla bir arada olmak yeterli sanıyordu. Ama bir terslik vardı sanki…

Hayatımdaki “karışıklığın nedeni ne” diye düşünmeye başladı. Hayat koşturmacası içinde bir şeylere yetişmeye çalışırken acele davrandığını ve bu nedenle ertelediğini fark etti.  “Şimdi çok acelem var daha rahat bir zaman da hallederim.” dediği o kadar çok an olmuştu ki hayatında… “İnsanın ne zaman boş vakti oluyor ki! Hayat hep bir koşuşturma içerisinde geçiyor. Demek ki her seferinde boş vaktimde yaparım diye ertelediğim işler dağ gibi büyümüş.” sonucuna vardı. Oysa o an yapsa ne çekmecesi ne zihni bu kadar karışacaktı. Bunları düşünürken işe gitmek için evden çıkmış ve işyerinin oradaki kahveciye uğramıştı. “Belki de hayatımdaki karmaşaları ve gündemleri sadeleştirmeye çok daha basitten, çekmecelerimden başlamalıyım.” diye düşündü. O sırada ne içmek istediğini soran garsona “Bi sade hayat lütfen!” dedi. Ne söylediğini siparişi almak isteyen kızın ifadesinden fark edince “Kusura bakmayın lütfen, bi sade kahve demek istemiştim.” dedi…