CÖMERT EV SAHİBİ

CÖMERT EV SAHİBİ

Gözleri boncuk gibi…
Kaşları, sanki bahçeden taze toplanmış, minicik salatalıklar…
Kirpikleri o salatalığın içindeki minik çekirdekler gibi dizilmiş; tane tane, muntazam…
Ve her biri, keskin bir kılıç gibi gözün etrafını çerçeveliyor.
Bütün bunlar birleşince ortaya rengârenk bir rüzgâr gülü çıkıyor.

Duyan sanacak ki, sevdiğime şiir yazıyorum.
Hayır… Bu sözler, sevdiğim babaannemin bahçesindeki o koyun gözü çiçeğine.
Bir tanesi değil ki… Her biri başlı başına sanat eseri.

Bahçedeki sarmaşıklar mesela…
Sanki olgunlaşmış bir atın yelesi gibi rüzgârla dalgalanıyor.
Ya da genç bir delikanlının fışkıran gür saçları gibi, toprağın bağrından fırlamış.
O kadar canlılar ki, biraz daha hareket etseler, beni de kucaklayıp sımsıkı saracaklar gibi…
İnsanın aklı ermiyor bu sanat eserlerine.

Ben, bu güzellikleri görüp gönlüm ferahlasın diye gelirdim babaannemin köyüne.
Bir de şu naneler yok mu… Kendi parfümlerini kendi yapan mis kokulu hanımefendiler.
Yanına yaklaşıp  “Sana bu parfümü kim yaptı?” diye sorası geliyor insanın.
O kokuyu içine çekince, yüzünde tatlı bir tebessüm beliriyor.

Derken içimden bir ses fısıldıyor:
“İşte bu… Hayatta şükretmek için başka bir sebep aramaya gerek yok.”
Ama aynı ses, hafif alaycı bir tonla devam ediyor:
“Emin misin? Bir de dön bak istersen… Bununla da mutlu olamıyorsun, peki ya bununla? Peki ya şununla?”

Ve saymaya başlıyor hayatın bitmeyen güzelliklerini.
Bir meyve ağacının dalından kopardığın sıcak bir kayısı…
Henüz yeni açmış beyaz çiçeklerin kokusu…
Gecenin sessizliğini yaran uzak köy köpeğinin havlaması…

Meyve ağaçlarından söz açılmışken…

Babaannem,  misafir geldiğinde “Ne sever, ne yer, ne içer?” diye düşünürken,
Cömert ev sahibi,   hiç düşünmeden  cömertliğini sergiliyor.

Hiçbiri “Ne sever?” diye sormuyor, 

Yaz geldiğinde, daha sofraya oturmadan,
o sevdiğim mis kokulu muzu ikram ediyor…

Ve daha saysam bitiremeyeceğim tatlar…
Rengi, kokusu, tadı ve görünüşüyle;

İnsana sunulan hediyelerin en güzelleri,  değil mi?

Misafir ağırlamak kadar ağırlanmak da güzel şeymiş…

Ağırlanmak demişken, 

Biz de burada ağırlanıp gidecektik ya… 

Ne çok mutsuzluk savaşı verdik, 

Etrafımız bu kadar mutluluk ve şükür sebebiyle doluyken.
Oysa hayat, bize verilenlerle,  kısa bir süre oturup kalkmamızı bekliyordu.
Biz ise oturduk, ama kalkamadık.

Bazen fark etmek de zor geldi işte…

Mesela bir telefonum vardı; bozulmasın diye elimden geleni yaptım, bozuldu.
Sonra fark ettim ki, ondan daha iyi  modelleri çıkmış.
Bir evimiz vardı; eski hatıralarımızla dolu…
Oradan çıkmak istemezdim ama bir gün mecbur kaldık.
Ve gördüm ki, daha iyi, bir yere taşınmıştık.

Dünyada şunu anladım:

Ne zaman “Bunu bırakmak istemiyorum” desem, karşıma hep daha iyisi çıktı…

Her iyinin daha iyisi vardı…

Gerçek soru şuydu?

Sen sana verilenle mutlu musun?

 

İnsan hakkını arar, ömrü yettiği kadar…

Eylemleri de bu isteği kovalar...

Oysa hak eden olmak, hakkını aramaktan daha değerli değil midir?

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir.

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.