NEFES AL, NEFES VER...

NEFES AL, NEFES VER... 

Nefes al… Nefes ver… Nefes al… Nefes ver… derken telefon çaldı. Arayan annesiydi. İçinden “Kesin yine, sinir edecek bir şeyler söyleyecek.” diye geçirdi. Of! Kaç kere demişti, “Sabah sekizle dokuz arası nefes egzersizim var, lütfen bu saatte arama.” Yine ritmini bozmuştu.

Telefonu açar açmaz annesi başladı eleştiriye… Dünden kaldığı yerden devam etti. Arkadaşlarının çocuklarını örnek gösterdi. Yine Selin’i yetersiz hissettirdi.  Kendini daha fazla tutamayıp telefonu kapattı. Oysa ne çok eğitim almıştı nefes üzerine… Kurslara gitmişti, kitaplar okumuştu ama işe yaramıyordu. Annesi aradığında, sanki tüm bilgi birikimi bir anda siliniyordu.

Nefes alıyordu ama veremiyordu…

Oysa bir yerlerde okumuştu; “Hayatını nefesine göre değil, nefesini hayatına göre ayarla!” Ama henüz Selin bunu başaramıyordu.

Her sabah tütsüsünü yakıyor, meditasyon müziğini açıyor ve nefes hızını kontrol ederek hayatını kontrol edeceğine inanıyordu. Hayat ise onun kontrolünü hiçe sayarak kendi hızında, kendi problemleriyle devam ediyordu.

O sabah bir türlü konsantre olamadı. Feng Shui’ye göre düzenlediği evinde pozitif enerji dolaşması gerekirken, öfkeyle evin içinde bir o yana bir bu yana dolaşıyordu. “Neyse,” dedi kendi kendine, “pozitif enerji dolaşmıyor ama en azından ben öfkeyle dolaşırken bir yerlere çarpmıyorum. Bu da bir başarı!” Kendi kendine olumlama yapmaya çalıştı ama bu olumlama gitgide öfkeye dönüştü. Sinirle kendini telkin etmeye başladı. Bir yıl boyunca aldığı doğru nefes eğitimi, Feng Shui eğitimi, olumlama seminerleri… hiçbiri bu öfke nöbetine engel olamıyordu. Ağladı...

Ağladıkça daha da öfkelendi. Çünkü onca emeğinin boşa gittiğini düşünüyordu. Ilık bir duş aldı. Sonra sitenin içinde yürüyüşe çıkmaya karar verdi. Yine her sabah olduğu gibi o sabah da, komşusu Aysun’la karşılaştı. Aysun’un Selin’i sinir eden bir mutluluğu vardı. Yolda çiçekleri kokluyor, kedilere köpeklere selam veriyor, hafifçe gülümsüyordu. Sanki dünyada hiçbir sorun yokmuş gibi…  O, bunca eğitim almasına rağmen mutlu olamamışken, Aysun’un bu “bedavadan” gelen mutluluğu ona çekilmez geliyordu. Üstelik Aysun, ailesiyle ve arkadaşlarıyla da çok iyi anlaşıyordu, herkesin ihtiyacına koşuyordu. Ne başına gelirse gelsin, sakin kalmayı başarıyor, çözüm üretiyordu.

Selin, bugüne kadar bir kere bile ona “Nasıl bu kadar sakin kalabiliyorsun?” diye sormamıştı. Oysa insanlar kısır tarifini ya da bir kazağın nasıl örüldüğünü kolayca sorarken, “İnsan ilişkilerinde nasıl bu kadar iyisin?” ya da “Çocuklarını nasıl iyi yetiştirdin?” gibi şeyleri bir türlü sormaya yeltenmezler. Çünkü sormak, eksikliğini kabul etmek gibi gelir. Selin de kendine yedirememişti.

Bugün o gün değildi. Kördüğüm olmuş ruh hali canına tak etmişti artık. Kendisini bir labirentin içinde sıkışmış bir deney faresi gibi hissediyordu. Ve yürüyüş esnasında Aysun’a yaklaşarak, ilk defa samimi bir merakla sordu:

- Nasıl oluyor da sen hep bu kadar… mutlusun?

Aysun hafifçe gülümsedi ve cevapladı.

+ Sadece kendime odaklanmayarak. Dedi.

- Ne yani? Ben onca kursa gittim, kendimi keşfettim ama mutlu olmayı başaramadım da sen şimdi kendine odaklanma mı diyorsun?

Aysun içtenlikle cevapladı:

+ Evet. Çünkü insan sadece kendine odaklandığında bir şeyleri kaçırmaya başlıyor. Başkalarına bakıp onlara odaklandığında, ihtiyaçlarını merak ettiğinde gerçekten mutlu olmaya başlıyorsun. İnsanların ihtiyacını giderdikçe kendi hayatındaki problemler de eskisi gibi olmamaya ve azalmaya başlıyor. Kulağa çok ilginç geliyor farkındayım ama meğer her şeyin bir yöntemi varmış, biz çok yanlış yerden bakıyormuşuz, yanlış yöntemler kullanıyormuşuz…

Önce direndi. O kadar eğitim almıştı ve hâlâ mutlu olamıyordu ama “denesem ne kaybederim ki” diye geçirdi aklından. “Ben başaramadım ama Aysun başardıysa, belki de haklıdır…” Yine dayanamayıp, “iyi de sen nereden biliyorsun bunları, içine mi doğdu” deyince güldü Aysun.

“Hadi gel de akşam seninle bir seminere daha gidelim, ama baştan söyleyeyim bu pek diğerlerine benzemeyecek”.

İşte o gün, Kim Kimdir seminerinin ilk günü… Artık Selin’in bir daha  “eski Selin” olmayacağı bir sürecin ilk günüydü.

Milyarlarca insan içinde, ‘bir’ kişinin ne önemi olabilir ki?

Bunun cevabını, o ‘bir’ kişiye sorun!

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir.

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.