ZORLANINCA VAZGEÇMEK Mİ?

ZORLANINCA VAZGEÇMEK Mİ?

Kapıdan girer girmez hızlıca odasına koşup kendini yatağa attı. Yorganı sıkıca üzerine çekti, hiç kimselere görünmek istemiyordu. “Hiçbir şeyi düzgün yapamıyorum.” Ne resim çizebiliyorum, ne de bir müzik aleti çalabiliyorum. Her şeyden vazgeçiyorum ben artık, her şeyden…” diye ağlıyor yastığını yumrukluyordu.

Morali çok bozuktu Mert’in. Bugün okulda satranç turnuvasına katılmıştı. Gerçi satranç öğrenmeye başlayalı çok da olmamıştı ama turnuvayı duyar duymaz “Kesinlikle birinci olacağım.” diyerek listeye adını yazdırmıştı. Şimdi ise; “Hemen de yenildim. Yapamıyorum işte, başarısızım ben. Bundan sonra satranç oynamayı da bırakacağım.” diyordu.

Henüz dokuz yaşındaydı ama aynı abisi gibi çok başarılı olmak istiyordu. Spor, sanat, enstrüman gibi denediği bütün etkinliklerde istediği sonuçları bir türlü alamıyordu. Aslında yaşadığı ilk olumsuzlukta hemen hevesi kaçıyor, mücadele etmekten vazgeçiyordu. Böyle olunca da hiçbirinin devamını getirememişti. Nerede yanlış yaptığını anlayamayacak kadar küçüktü. Sadece abisini çok seviyor ve onu örnek alıyordu.

“Abim ne kadar da başarılı… Bir sürü madalyası var. Şimdi de mesleğindeki başarısı ile dillerden düşmüyor” diye düşünüyordu.

Başarılı olmak bu kadar zor bir şeyse, abisi bunu nasıl yapmıştı? Bunu abisiyle konuşması gerekiyordu. Yemek vakti gelene kadar odasından çıkmamıştı. Oysa abisinin ona vereceği güzel haberleri vardı.

Mehmet, kardeşinin odasına girdiğinde onun ağlamaktan kızarmış yüzünü gördü ve şaşkına döndü.  “Ne oldu sana?” derken Mert’in doğduğu gün yaşadığı sevinci hatırladı. Kardeşini çok severdi. Her zaman ona örnek bir abi olmaya çalışırdı. Şimdi ise onu bu halde görmek canını çok sıkmıştı.

- Gel bakalım, aslan parçası ne oldu sana anlat….

Mert abisine öyle hayrandı ki, hemen doğruldu. Üzgün üzgün gününün nasıl geçtiğini, bugün yenilgilerine bir yenilgi daha eklediğini anlattı.

- Kardeşim, sen satranca ne zaman başladın?

+ 3 hafta oldu.

- Ben satrançtaki ilk madalyamı 3 yıl sonra almıştım. Hem de sayısız turnuvayı kaybettikten sonra. Kaç tanesinde sonuncu olduğumu bir bilsen…

+ Gerçekten mi abi?

- Tabii ki. Peki, ben ilk yenilgimde vazgeçseydim hiç başarılı olur muydum?

+ Hımmm. Olmazdın.

- Sence yarışmalarda başarılı olanlar, madalya kazanan ve rekor kıran insanlar zorluklar karşısında vazgeçenler midir yoksa zorluklara rağmen devam edenler midir?

+ Yani yenilsem de satranca devam etmem mi gerekiyor? Yenilmek hiç eğlenceli değil ama… çok sıkıcı…

-  Hayatta her güzel şeyin başında zorluk vardır. İnsan yolun başında çok zorlanır, hep böyle devam edecek zanneder. Hemen başarıya ulaşmak ister. Oysaki hayat yolun başında bizden çok emek ister. Sen yeter ki sabırlı ol, bu zorlanmaların sonsuza kadar sürmeyecek. Bunu bilince insan rahat ediyor. Sadece şu an çektiğin acıyı değil, yarın karşılaşacağın güzel sonuçları da düşün…

+ Hiç böyle düşünmemiştim abi, iyi ki varsın…

- Sen de iyi ki varsın kardeşim. Başlarda zorlansam da ben de abiliği zamanla öğrendim galiba, diyerek yemeğe doğru mutfağa geçtiler.

İnsan bu hayatta yeni bir şeye başladığında karşısına zorluklar çıkar. Bazen güçlüklere takılıp düşebilir, yorulabilir. Önemli olan buna rağmen yola devam edebiliyor mu? Çünkü başarı, zorluklarda pes etmeyen, azimle yoluna devam edenlere verilir.

Peki öyleyse tamam mı, devam mı?

 

 

 

Milyarlarca insan içinde, ‘bir’ kişinin ne önemi olabilir ki?

Bunun cevabını, o ‘bir’ kişiye sorun!

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir.

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.