HAYALİN PEŞİNDE

HAYALİN PEŞİNDE

Dersten çıkıp acele acele kampüsteki kütüphaneye yetişmeye çalışıyordu Cengiz. Fakülteyle kütüphane arası çok uzak değildi. Ancak şiddetli yağmurdan sırılsıklam olmuştu. Bir yandan bu halde kütüphanede nasıl çalışabilirim? Diye düşünürken bir yandan da sınavlarım var ve çalışmam için ortamım yok diye mırıldandı…

Nihayet kütüphaneye vardı. İçeri girer girmez gözüne kestirdiği ilk masaya sırtındaki çantayı bıraktı ve usulca sandalyeye oturdu. Koşturarak geldiği için biraz soluklanmaya ihtiyacı vardı.

Çocukluğundan beri kütüphanelerin ona verdiği ayrı bir huzur vardı. Babasıyla milli kütüphaneye ilk gittiği zaman geldi aklına. Kitapların arasında süzülürken, adeta büyülenmiş gibi hissetti. İşte o zaman karar vermişti edebiyat öğretmeni olmaya!

Okul yılları boyunca bulduğu her imkânınla, kitap almaya başladı.  Aldığı harçlıklarının çoğunu okul kütüphanesine yatırım yapmakla kullanıyordu. Çünkü hayali, ileride öğrencilerine “Sizin yaşınızdayken ben de bu kitapları okudum!” diyebilmekti.

 O hayalini kurduğu öğrencilere kavuşmak için okulda sadece bir dönemi kalmıştı.

“Bu son rampa, bu dönem finalleri geçmek için çalışıyorsun ama önümüzdeki dönem emeklerinin karşılığını alacaksın.” diye geçirdiği içinden.

Kendini yeni öğretim yılının ilk gününde sınıfta öğrencileri ile tanışırken hayal etti. Tıpkı çocukluğundaki gibiydi her şey. Öğrencilerde okula yeni gelen edebiyat öğretmeniyle tanışacak olmanın verdiği tatlı bir bekleyiş vardı.

Tabii tüm bunların gerçekleşmesi için önce okulu bitirmeliydi. Derin bir nefes aldı ve kurduğu hayallerin verdiği motivasyonla çalışmaya başladı.

Bugün kütüphane diğer günlere nazaran daha sakindi. Tabii bu yağmurda insanlar dışarıya çıkmayı pek tercih etmemişlerdi. Onun için güzel bir çalışma ortamıydı, kütüphaneye geldiğine değmişti.

“Oğlum Cengiz, sen bu havada bile kendini kütüphaneye atmayı başardın ya sana okulu bitirten bu olacak bak söyleyeyim ha.” diye mırıldanarak kocaman gülümsedi.

Nitekim düşündüğü gibi hayalleri gerçek oldu. Günler günleri kovaladı, o gün nisan yağmuruyla ıslanan sırtını şimdi öğretmen koltuğuna dayamış ve deneme çözen öğrencileri izliyordu. Bu sessizlik, öğrencilerin harıl harıl soru çözmesi, kütüphane günlerine götürdü onu. Aradan 6 ay geçmiş olmasına rağmen ona bu süre çok uzun gelmişti. Öğretmen kimliği ona ayrı bir olgunluk katmıştı. Hayalindeki meslekti, ancak ağır bir yükü olduğunu da hissediyordu. İnsan yetiştirmekti mesleğinin sorumluluğu. Düşündükçe göğsü sıkışıyor ama bir taraftanda gözlerinin içi gülüyordu. Ona öğretmenliği sevdiren, bu kararını destekleyen öğretmenleri geldi aklına. Şimdi kendisi de tıpkı örnek aldığı öğretmenleri gibi öğrencilerine iyi örnek olmak istiyordu. Biliyordu ki sadece anlatmak değildi öğretmenlik, aynı zamanda hayatta bir duruş sergilemekti. Her öğrencisi ayrı değerliydi onun için. Her birinde ne cevherler gizliydi. Zorlu bir yoldu bu, tıpkı sarp yokuş gibi…

Kolaylığı ise hayata kazandırdığın insanlarda gizli…

İnsan bir hayal kurar ve o hayalin peşinden giderken koca bir ömrü o yolda geçirir. Cengiz ömrünü, hayalindeki mesleğe adamıştı. Zira insan yetiştirmek, bitmek bilmeyen derya deniz bir süreçti.  Onları yetiştirirken sahip olduğu gerçeklikte onu yetiştirdi. Hayal kurmak güzeldir, hayallerini gerçekle birleştirmek çok daha güzel…

İnsan hakkını arar, ömrü yettiği kadar…

Eylemleri de bu isteği kovalar...

Oysa hak eden olmak, hakkını aramaktan daha değerli değil midir?

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir.

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.