TESLİMİYET

TESLİMİYET

“Offf anne ya! Nerde kaldı çorba? Ezan okundu ama, hadi. Bütün gün oruç tuttum ben, ne kadar zorlandım biliyor musun?” diye söylenmeye başlamıştı Elif.

“Geldim annecim geldim, kıyamam sana, sen hemen suyunu iç şimdi geliyor çorba.” diye cevap verdi Suzan. Ramazan’da aç kalmak Elif’i çok geriyordu. Henüz 17 yaşındaydı ve birkaç Ramazandır çok zorlanıyordu: “Ay her şey tamam da açlık çok zor, her şeye dayanırım ama yemek konusuna dayanamıyorum. Boğa burcu olmam nedeniyle olsa gerek.”

Kendisini dirayetsiz gördüğü bu durumun sebebinin kendisinden kaynaklanacağını düşünmeyip, burcuna bağlamak kolay geliyordu. Eskiden böyle değildi. Çocukken ailesi “Sen küçüksün yavrum tutmasan da olur.” demesine rağmen “Hayır ben de tutacağım, beni sahura kaldırmazsanız bakın bu sefer size küserim, lütfen anne lütfennnn.” diye ısrar ederdi. Israrlarına dayanamayan ailesi onu da sahura kaldırıyordu. İlginçtir ki küçük yaşta olmasına rağmen zorlanmadan orucunu tutardı. Peki şimdi ne değişmişti? 

İftar yapıldıktan sonra tatlı ve çay faslına geçilmiş, bir yandan da televizyonda haberler izleniyordu. İftardan sonra çay önemliydi, Elif’in annesi Suzan da tüm gün bunu bekliyordu. Haberlerde bir başlık vardı, “Ateşkes yapılmasına rağmen ihlaller sürüyor...” Sonra bir çocuğun görüntüsü çıktı ekrana, “Yardımların kesilmesinin Ramazan ayında olması üzerimizde önemli bir baskı oluşturuyor. Bunu daha önce de yaptılar, olsun şimdi kısa bir süre de olsa nefes aldık. 1 haftalık yiyecek dahi kalmış olsa biz bunun üstesinden geliriz.” diyordu. Suzan bir yandan çayını yudumlarken “Çocuğun yaşı 10-11 olsa gerek, bu nasıl olgun bir konuşma, bir de nasıl tebessümlü, kendinden emin ve baskıya dayanıklı, bizimki ise çorba geciktiğinde beni azarlıyor… Ahh sanki ben farklıyım, çay olmadan nasıl yaşanır bilemem deyip dururdum. Bu çocuktaki dayanıklılık ve teslimiyet nasıl olabiliyor? O çocuk da açlık yaşıyor ama ondaki dayanıklılık biz de yok maalesef.” diyerek düşüncelere daldı...

Peki bu dayanıklılık neye göre gelişiyor olabilir? Aslında “Ben buna dayanamam, ben asla şunu yapamam.” dediği şeylerin kendisine koyduğu bir sınır olduğunu sonradan fark ediyor insan. Baskıya dayanıklılık gerek, açlık, susuzluk, gerek çaysızlık olsun fark etmeksizin aslında insanın ölçüsünü kendisinin koyabileceği bir şey. Yeter ki insan kendi potansiyelini bilsin, kendisini tanısın. İnsan ancak doğruya göre yaşadığında potansiyelini gerçekleştirebilir. Aksi halde her zorluk ve baskıda dününden daha kötü bir hale gelebilir. Doğru şeyleri normalimiz yapamadığımızda o an için normal gelen şeyler doğrumuz olur. Oysa doğrunun istisnası olmaz. Yoksa “Ben asla şunsuz yapamam.” dediğimiz şeylerin yokluğunu yaşamak zorunda kaldığımızda nasıl doğru kararlar alabiliriz ki? Dayanıklılığımızın ölçüsü doğruysa o zaman gücümüz de ona göre olur. Ölçü doğruya göre olunca  insanın isteyince varabileceği o yer de teslimiyet ile olacaktır.

 

 

İnsan hakkını arar, ömrü yettiği kadar…

Eylemleri de bu isteği kovalar...

Oysa hak eden olmak, hakkını aramaktan daha değerli değil midir?

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir.

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.