BİR DAMLA HAZZIMA BİR ÖMÜR BİÇTİM

BİR DAMLA HAZZIMA BİR ÖMÜR BİÇTİM

Sahilde oturmuş gençlik yıllarını düşünüyordu. “Alıp başımı gitmek, arkadaşlarımın yanından eve gelmemek çok eğlenceliydi. Anneme dışarda eğleniyorum beni idare et demenin rahatlığı bir başkaydı. Bir şeyleri ben yapar sorumluluğunu da anneme yüklerdim…” diye iç geçirdi.

O günler sonsuza kadar devam edecek gibi geliyordu Yeşim’e. Zaman ise durmamış hızla akıp gitmişti. Şimdi dışarı çıkmak istediğinde kime diyebilirdi: “Beni idare edin, üzerimdeki işleri siz yapın ben birkaç gün yokum.” diye. Çocuklarından mı bunu isteyebilirdi, yoksa eşinden mi?

Sadece bunlar değildi ona engel olanlar. Evlendikten sonra hayalini kurduğu şeyleri bir bir yaparken bir gün onları engel olarak göreceğini düşünmemişti. Önce bir çiftlik evi yaptırmışlar sonrasında ise iş yeri ve çocuklar için de birçok masrafları olmuştu. Hepsi üst üste bindikçe sıkıştıkça sıkışmışlardı. “Hayalimdeki evlilik nerede, şu anda yaşadığım nerede? Ne de çok isteyerek evlenmiştik. Ne hayaller ne hayaller...” diye düşünmeden edemiyordu.

Eşiyle birlikte başladıkları bu çiftlik macerası ikisinin de çıkamadığı bir dört duvar oldu git gide. Önce koyunlar, sonra tarım da yaparız diye başladıkları yolda yükünün bu kadar ağır olacağını hesap etmemişti. Takip ettiği Instagram hesaplarında işler hiç böyle değildi! Kahvesini koyarken “Keçiler, koyunlar aldım doğal yaşamı severim ben diye.. ancak kafamdaki ‘keçilerden’ kurtulup onlarla ilgilenemiyorum bile.” diye iç geçirdi.

İstediği hayatla şu anki haline baktığı zaman tek düşüncesi bunların hepsini bırakıp kaçmaktı. Çünkü esas sorun insanın bir şeyler isterken, o isteklerin getirdiği sorumlulukları hesap etmemesi, sonra da kendine yük olarak görmesiydi. Birçok şeyi vardı ama hiçbiri onun hayatını kolaylaştırmıyor aksine zorlaştırıyordu.

Yeşim’in bir şeylere ‘sahip olma’ isteği ona çok pahalıya mal olmuştu. Kendisine şu soruları soruyordu: “Hayat yolunda birbirimizin eksiklerini, ayıplarını örtmeyeceksek niye evlendik?” “Çocuklarım benim gözümü aydınlatmayacaksa… Evim, arabam, çiftliğim, koyunlarım, keçilerim, iş yerim iç huzuruma destek olmadığı gibi bir de köstek oluyorsa neden varlardı ki”

Tek düşündüğü her şeyi bırakıp valizi toplayıp gitmekti... Bu fark ediş onu çok sarsmıştı ama değişime başlayabilmesi için de bunu yapması gerekiyordu. Öncelik olarak sorumlulukları kendisine yük olarak görmekten vazgeçecekti. Onları daha keyifli hale getirmeye çalışacaktı. Sonrasında ise bir şeyi isterken bir hatta iki kere düşünecekti. Hayalleri ile hayatını uyumlandırarak devam edecekti yoluna.

İşte insan bir şeyleri sadece isteyip sahip olmakla işin bittiğini düşünür. Halbuki bu kadar şeye sahip olduğunda onların haklarını vermeden nasıl hayırlarını görebilir, nasıl onlardan faydalanabilir ki? 

İnsan yeni bir karar verdiğinde nelere yaklaşacağını ve nelerden vazgeçeceğini iyi bilmeli ki ki o yolda ilerleyebilsin. Evlenmek istediği zaman bekar hayatından vazgeçmesi gerekliliğini, işe girmek istediği zaman sabahları geç uyanmaktan vazgeçmesi gerekliliğini...

İnsan ancak o zaman neyi neden yaptığını ve sonucunun nerelere varacağını öngörebilir.

 Bir damla hazzına bir ömrünü emanet etmediği gibi, onca sahip olmak istediği şey için neleri takas edeceğini hesap edebilir.

Neden,

Sıradışı bir ilmin,

Sıradışı keyiflerin,

Sıradışı ortamın,

Sıradışı ilişkin,

Ya da sıradışılarla ilişkilerin olsun ki?

Neden seninle ilişki kursunlar, sana değer versinler?

Sıradan bedellerle ödemede inatçı bir insanın, neden sıradışı bir yaşamı olsun ki?

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.