EKSİKLİK

EKSİKLİK

Sabah güneş doğmadan kalktı, gökyüzünün gün doğarken ki görüntüsü çok hoşuna gidiyordu. Erken kalkmak onun için çok zordu ama rutin haline getirmek için epey çaba gösterdi. Şimdilerde alışkanlığı haline gelmiş onu çok zorlamaz olmuştu, tebessümle kalktı yatağından.

Önce yürüyüşünü yaptı, döndüğünde evdekiler henüz uyanmamıştı. Ev halkını mutlu edeceğini düşünerek, heyecanla ve keyifle kahvaltı hazırlamaya başladı. Masayı kardeşlerinin sevdiği yiyeceklerle donatmıştı; o kadar güzel olmuştu ki, emindi mutlu olacaklarından.

Kardeşi geldiğinde,

- Eline sağlık ablacığım, her şey harika görünüyor.  Ne iyi düşünmüşsün, hep bir arada kahvaltı yapacağız dedi.

Ablası ise gelir gelmez sofraya bakıp,

- Neden domates doğramadın, dedi.

 Nasıl oluyordu da hemen gözü eksik olan şeyi görebiliyordu. Mesela menemene, kızartmaya, yürüyüşten gelirken aldığı simide dikkat etmemiş, o sever diye ona yeşillik tabağı yapmıştı ona da hiç yorumu olmamıştı.

Eylül, ablasına hep eksik şeyleri gördüğünü, asla kendisini takdir etmediğini söyleyerek tartışmayı başlattı. Güzel başladığını zannetiği gün bir anda sıkıntıyla devam ediyordu.

“Çok mu zordu; takdir etmek, bir şeyi beğenmek, güzel olmuş demek.”

Geçen akşam yemeğini de görür görmez “Neden içine patlıcan koymadın?” demişti. Toplamda tadı gayet güzeldi ama ablası mutlaka eksik bir yanını bulurdu. İşin tuhaf yanı Eylül doğaçlama yapmayı çok sever eksik malzeme de olsa o yemeği yapardı. Ama ablası kuralcıydı, olmazsa olmazları vardı. Tarifte ne varsa onu kullanır, ölçü gramaj arardı.

Mesela bir gün 1 su bardağı sıvı yağ yazan tarife söylenmişti. “Her su bardağı aynı değil ki! Bana gramaj neden vermiyor ki?” dedi.

Evet her su bardağının aynı olmadığı gibi her insan da aynı değildir. Aynı olaya farklı tepki verir. Herkesin kendisine benzemesini isterler.

Neden benim gibi değil?

Neden benim düşündüğüm gibi düşünmüyor? Oysaki aklın yolu bir değil mi, hepimiz aklımızı kullansak…

Hayat mı zor yoksa hayatı zor yapan bizler miyiz diye düşündü. Ama başına da ne geldiyse eksiklerden, yarım yarım yaptığı şeylerden gelmişti. Sanki ablası ile bir elmanın iki yarısı gibiydiler. Biri eksiklere, detaylara odaklı biri bütüne odaklı. Eylül temizliğe başlar, ama temizliğin kapanışını ablası yapardı. Ablasının beklentisi de karşısındaki insanın detayları görmesi olduğu için, detaylara takılıp beklediği olmayınca sürekli şikayet edip kendi kendini mutsuz ederdi.

Sadece ablası değil Eylül de motivasyonunu hemen kaybeder, takdir edilmemek onun çok canını sıkardı.

Nasıl oluyordu da bir insanın motivasyonu takdir edilmek oluyorken, diğeri geri bildirimleri umursamadan hayata meydan okuyabiliyordu.

Aynı anne babadan olmak, aynı huya sahip olmak demek değil ki. Öyle olsa aynı evin içinde büyüdüğümüz kişi ile gün aşırı tartışır mıydık?

İnsan kendinden farklı olanı neden kabul etmek istemez? Hem de hayat, zıtlıkları bir araya getirmekte bu kadar ısrarcı iken.

Hiç düşündük mü, belki de zor olan bu kadar farklı olmamız değil de, bizim bu farklılıkları bilmiyor olmamız olabilir mi?

İnsanoğlu yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi...

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir.

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.