SEVDİM SENİ BİR KERE BAŞKASINI SEVEMEM

 SEVDİM SENİ BİR KERE BAŞKASINI SEVEMEM

Leyla her sabah uyandığında havayı içine çeker ve yatağından zıplayarak kalkardı. Ama bu sabah diğer sabahlardan farklıydı. Gözlerini hayatında yeni olup bitenleri düşünerek açmıştı. Uzun arayışlar sonrası nihayet bir iş bulabilmişti. İşe kabul aldığı o anı unutması mümkün değildi. Telefonu bağrına basıp, alabildiğine içinden çığlıklar atmıştı. Onu düşündüren bir diğer konu ise bir süredir görüştüğü erkek arkadaşı Mete idi.  Ailesiyle tanıştırma vakti gelmişti. İşlerini yoluna koymuşlar ve evliliğe hazırlardı. Onu daha görür görmez çok farklı hissetmişti.  ‘’Sanki benim erkek versiyonum karşımda duruyordu. Bu nasıl olabilir ki? İnsan insanın aynası olabiliyormuş gerçekten’’ diye içinden demişti. Kalp kendiyle aynı şeyleri yaşayanı tanırmış. Kişiler samimi olunca, davranışları ve düşüncelerinde bir uyum varsa insan kendinden bir parçayı görmüş gibi seviniyordu… Anneannem birbirine yakışan çift gördüğünde “Bir elmanın iki yarısı gibiler” derdi anlamazdım. Biraz daha sorunca da “Kişi sevdiğine benzer kızım.” derdi.

“Bak annenle babana bir türlü benzeyemediler, sözde seviyorlar birbirlerini. Sevginin delili birbirine benzeyebilmek. Az senden ona bulaşır, az ondan sana geçer. Sizinkiler su ile yağ gibi karışamadılar 20 senedir birbirlerine. Ömür bitti hala annenin kendini babana anlatma çabası bitmedi.

- “Sadık koltukta uzanılmaz, koltukta oturulur…”

- “Sadık yemeğe hep birlikte başlanır…”

Baban farklı mı sanki;

- “Hatun benim tesbihlerime karışma…”

- “Hatun ben tatlıyı yemeğin arkasından seviyorum, çay ile istemiyorum…”

- “Hatun bir saat sonra yola çıkacağım, hala valizim hazır değil…”

İşte zamanında “sevdim seni bir kere başkasını sevemem” dediler ve evlendiler… 

Evlilik ne için olurdu peki?

• Bir ömür onunla mücadele etmek için mi?
• Kendi istediklerini ona yaptırmak için mi?

“Evlilik yol arkadaşlığıdır kuzum, evlilik yoldaşlıktır. Beraber harmanlanmak, hayatın acısını tatlısını beraber yaşamak içindir. Bu yolculukta zamanla eşler birbiri gibi olurlar. “

Benimki onu yapmaz.

Benimki öyle biri değil.

Benimki o tarz giymez, öyle yemez, böyle sever…

Bak bu cümleler evliliğin delilidir işte. Bunlar gerçekten aile olmuş derler. Hayatın zorlukları yanında. Bir de bireysel istekler için birbirlerini yormanın ne gereği vardı. Tüketimde bile aynı şeyleri isteyen bir çifte dönüşmüş bir evliliğe sahip olabilmek ne güzel olurdu.

Aklına yine erkek arkadaşı Mete geldi. Mücadele etmek yerine birbirimize destek ile bir ömür geçerdi. Yağ gibi habire üste çıkmak bir evlilikte ne kadar da yorucu olurdu. Biz de karışabiliyorduk birbirimize kalplerimizin karıştığı gibi, o zaman yolculuk çok rahat olurdu.

Yoldaşın yormazsa, yolculuk keyifli olur, yolun da tadını çıkarırsın.

Mesele vardığın yerde mutlu olmak değil, mesele o yolculukta da mutlu olabilen olmaktı…

İnsan hakkını arar, ömrü yettiği kadar…

Eylemleri de bu isteği kovalar...

Oysa hak eden olmak, hakkını aramaktan daha değerli değil midir?

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir.

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.