Kolay Olmayacak Elbet Üzüleceğiz

 Kolay Olmayacak Elbet Üzüleceğiz

Çocukken en büyük hayalim buz pateni yapmak ve bu alanda başarılı olmaktı. Adımı anons ettiklerini hayal ederdim heyecanla.  Paten yapanları izlerken buzun üzerinde öyle estetik ve hızlı hareket ediyorlardı ki, pistte sanki kuş gibi uçuyorlardı.  Hayalimin zorluklarının farkında değildim, kimsede söylememişti. Gerçi söylemiş olsalar da vazgeçmezdim.  Zor diye vaz mı geçilirmiş hayallerden?

Bir işe başlayacağım zaman, başının çok zor olacağını sonrasının ise denizler kadar derinliklere açılıp yeni yollar olacağını, tek başına kalacağımı, bu yolda haksızlığa uğrayacağımı, başarmak için gerektiğinde birçok konuda fedakarlık etmem gerektiğini…

Hayallerime ulaşabileyim diye boyumu aşan dalgaların geleceğini ve sert rüzgarların eseceğini kimse söylemedi… 

Denizler, nasıl ki dalgaların kıyıya vurmasıyla yosunları gidiyor, temizleniyor. İnsan da kendi adına bir hayale ulaşmak istediğinde bunun ancak o yolda yaşadığı zorluklarla temizlenerek olacağını bilmeliydi. İşte tüm bunları bana kimse söylememişti hayat bana yaşayarak öğretiyordu.

Evet şu an önümdeki yarışmalara hazırlanıyordum, birkaç şampiyonluğum da vardı bu dalda. Şampiyonluklarımı kazanmak hiç de kolay olmamıştı benim için. Ama bu zorlu süreçte birçok ders çıkarmıştım. Şimdi ise bir turnuva hazırlığı bitip tamamladıktan sonra hemen başka bir turnuva için hazırlıklara koyuluyordum.

 Bir keresinde; “Senin patenlerini sıradaki oyuncuya veriyoruz.” diye bir hışımla elimden almışlardı. Ne yapmam gerektiğini şaşırmıştım o an. Sanki pist gibi ben de buz kesmiş…

-“Peki” demek zorunda kalmıştım.

Tabi bana da sıra geldiğinde arkada bekleyen koçum “Gençken kullandığım patenlerim arabadaydı. Hem de Avrupa’ da 1. Olan sporcu tarafından imzalı olanlar. Kullanmak ister misin?” diye elime tutuşturmuştu. İşte bu benim hayallerimden de güzel bir andı. Bir yıldızın patenleriyle piste çıkacaktım.

Bu da yürüdüğüm yolun bir parçasıymış…

Feda ettiklerini aslında feda edemezmişsin…

O an neden bunu yaşadığımı anlamamıştım ama sonradan öğrendim ki provalarda Aslı’nın patenlerinin yırtık olduğunu farkedip patenlerimi kullanmasına izin vermiştim. Patenlerimi o kadar sık onun ayağında görmüşlerdi ki onun sanmışlardı. Onun daha iyi yarışması için yaptığım bu fedakarlık benim olimpiyat salonunda onun patenini aldığımı zannetmelerine sebep olmuştu. Yine iyi bir şeyler yapmak isterken başıma gelmeyen kalmamıştı o gün. Yine diyorum, çünkü o sıralar bunun gibi birçok olay başıma gelmişti. Ne zaman iyi bir şey yapmak istesem etrafımdakiler altında kötü bir şey arıyordu.

Bu da yürüdüğüm yolun bir parçasıymış… Sen iyi şeyler yapmak isteyeceksin ama başına kötü şeyler gelecek…

Bu olayı daha sonra koçuma da söylemişler ama nedense “Duru öyle bir şey yapmaz” diyememiş. Arabadan patenleri alması çok güzel bir davranıştı ama beni savunmamasına çok kırılmıştım. Yine de bu yaptığı beni hiç şaşırtmamıştı. Çünkü zamanın da çok da yorulduğum bir gün provalarda:

-“Koç sen ustasın artık. Yok mu bildiğin belli taktikler? Yok mu kuralları bu işin? Bana öğretmeyecek misin?” diye sormuştum.

Bana destek verir belki diye ona sığınmıştım. Kimse olmasa bile o yanımda olur en azından. Halimden anlar sanmıştım.

Ancak umutla gittiğim kişiden aldığım cevaplar beni kuyunun en dibine bırakılmış bir çocuk gibi sahipsiz hissettirmişti o gün… Ama belki de o kuyunun dibi aslında kariyerinin zirvesi olacak. Bunu kimse bilemez…

Bana o gün; "Öyle usta olmak kolay değil. Çocukluk hayalleri çocuklukta kalır. Sen olmayacak işin peşine düşmüşsün. Senin yerinde olsam arkama bile bakmadan çeker giderim.‘’ demişti.

Sığındığım kapıda sanki, yüzüme taşlar atılıyor da yüzüm kanıyor gibi hissetmiştim. Deneyimlerini istediğim ustam tarafından taşlanmıştım… O taşları toplayıp, “Bir dakika” dedim kendime “Sakın vazgeçme!”

Sen kendini eleme...

Kim senin çocukluk hayallerin için verdiğin o yoldaki zorlukları gördü ki?

 Evet… Bu da o zorlu yolun bir parçasıymış meğer…

Çektiğin zorlukların, acıların en üst düzeyde, karşılığı ise kum tanesi kadar…

Ben “Bu neden olur?” diye kendi kendime düşünürken öğrendim ki bu zorlukları deneyimlemiş olan büyükler; "Her doğru işin başı zordur." derlermiş eskiden.

Yaşayarak öğrenmek çok maliyetli oldu oysa yaşayanların deneyimlerinden öğrenebilirdim.

Usta olmak için belirlenen yollardan geçmezseniz, o zorlu yolun sonunda aynı yere varmanın mümkün olmadığındanmış hepsi… 

Her gerçek, heybesinde bir bedel taşır...

İnsanların çoğu, o bedeli ödemek istemediği için gerçeği de reddeder...

Dolayısıyla insan, mutlaka yüzleşeceği bedelleri büyütmüş olur...

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, insanın dününden daha iyi olmasını hedefleyen bir bilgi teknolojisidir.

    İnsanın nasılsın sorusuna standart cevabıdır; "Nasıl olsun aynı." Hayat aslında sandığımızın aksine, dinamiktir ve insan bu dinamikte hep hareket halindedir. Ya ilerleriz ya da gerileriz... İleri gitmekse niyet, beni ileriye taşıyacak bilgilere ihtiyacım var. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanı dününden daha iyi yapacak gerçek bilgiler verir.