KAHRAMAN ÇOCUKLAR

KAHRAMAN ÇOCUKLAR

Yağmurlu bir gündü. Betül oğlu Efe’yi okula göndereli 2 saat olmuştu. Telefonu çaldı. Okul müdürü “Betül Hanım lütfen okula gelir misiniz?” dedi. O da “Yine ne yaptın Efe?” diye söylenip yola koyuldu.

Okulda ortalık sessiz, öğrencilerin hepsi sınıftaydı. Müdürün kapısına geldiğinde “Bu kapıdan içeri en çok giren veli benim herhalde” diye düşündü. Efe ayakta duruyor, suçlu suçlu yere bakıyordu. Odada Efe’nin öğretmeni ve rehber öğretmen de vardı. Durum değerlendirmesi yapıyorlardı. Betül’ü görünce olayı anlatmaya başladılar. Efe tenefüste pencereden aşağı makas atmış, o da tam arkadaşının kafasına düşecekken teğet geçmişti. Olayı gören bahçedeki öğretmen koşarak yukarı çıkmış ve Efe’nin yaptığını öğrenmişti. Bu olaya kadar Betül birçok olaydan dolayı okula gelip gitmişti. Oğlunun arkadaşlarıyla ilişkileri iyi değildi. Bu şekilde davrandığı için onunla arkadaşlık edenler çok azdı. Sınıf arkadaşlarının anne ve babaları onu sınıfta istemiyordu. Üstelik bazı arkadaşlarını da yaptığı yanlışlara ortak ediyordu. Betül yaşadıklarından utanıyordu. Babasıyla birlikte onunla defalarca konuşmuşlardı. Efe onları dinleyip bir daha yapmayacağını söylüyor fakat daha fazlasını yaparak devam ediyordu.

Betül elinin kolunun bağlandığını hissediyor artık ne yapacağını bilemiyordu. Oysaki Efe küçükken uyumlu bir çocuktu. Onu severek büyütmüşler, bir dediğini iki etmemişlerdi. Arkadaşlarının yanında kendini eksik hissetmesin diye her istediğini almışlardı. Efe’nin yüzündeki gülümseme onları mutlu ederdi. Ne ara bu hale gelmişti anlamıyordu. İlkokulda daha uyumluydu. Ortaokula geçtikten sonra değişmiş, söz dinlemezliği artmıştı. Betül bu değişimi düzeninin değişmesine, arkadaş ortamına uyum sağlayamamasına bağlıyor, öğretmenlerin ilgisiz olduğunu düşünüyordu. Bir taraftan da öğretmenine;

“Biz çocukken hep bir şeylerin eksikliğini duyardık. O zaman imkanlarımız yetersizdi. Şimdi çocuğumuz bu eksiklikleri yaşamasın diye elimizden geleni yapıyoruz ama bir şeyler yanlış gidiyor. Biz bu kadar onu düşünürken, isteklerini yerine getirirken onun niye böyle davrandığını anlamıyorum. Acaba yeterince ilgilenemedik mi?”

Öğretmeni, “Biz anne baba olarak çocuklarımıza istediklerini verirken sınırlarımızı aşıyoruz. Onların mutlu olduklarında yüzlerindeki gülümseme bizleri de mutlu ediyor. Ama her isteğini karşılamak, imkanlara doyurmak onlara zarar verebiliyor. Karşıdakinin her istediği gerçek ihtiyacı olmayabilir ve toplamda ona zarar verebilir. Buradaki ölçü nasıl olmalı? Karşımızdaki insana verdiklerimiz onun hayatta problem çözme marifetini arttırıyor mu? Yoksa onu güçsüz ve sorumluluk almayan biri haline mi getiriyor?

Çocukların ileride iyi bir yetişkin olabilmesi için sorumluluk almaları hayrınadır. İmkan vermek yerine imkanlardan mahrum bırakmak onları daha güçlü hale getirir. Böylece ebeveyinlerinden destek alan değil kendi problemlerini çözen insanlar yetiştirmiş oluruz.

Her ay oyuncak ile büyüyen çocuğun şimdi ise arkadaşına makas atan kişiye dönüşmesinin sebebi ne olabilirdi? Hiçbir davranış küçük bir davranış değildir. O büyür başka bir şeye dönüşür. Küçücükken bile arkadaşlarıyla oyun oynamak için izin vermeyip şimdi çocuğumun haline üzülmek değil öncesinde doğru davranmamız önemli…

Bu hayatta oyuncakları alıp kahraman anne baba olmak mı, yoksa kahraman çocuklar yetiştirmek mi istiyoruz?

Neden,

Sıradışı bir ilmin,

Sıradışı keyiflerin,

Sıradışı ortamın,

Sıradışı ilişkin,

Ya da sıradışılarla ilişkilerin olsun ki?

Neden seninle ilişki kursunlar, sana değer versinler?

Sıradan bedellerle ödemede inatçı bir insanın, neden sıradışı bir yaşamı olsun ki?

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.