HAYATI GÖREBİLMEK

HAYATI GÖREBİLMEK

Gece yağan yağmur parkın solmuş ışıklarını ve çimlerini ıslatmıştı. Sonbaharın geldiğini belli eden rüzgârlı bir hava vardı. 

Soğukta sokak lambası altında birkaç genç  kafalarını öne eğmiş cep telefonlarına bakıyordu. Kimse kimseyle konuşmuyor, sadece bir araya gelmiş, sosyal medyada zaman öldürüyorlardı.

Birlikte oldukları halde iletişimleri olmayan gençleri görünce, kendi çocukluğu geçti gözünün önünden.

Arkadaşlarıyla dışarıda oynarken eve gitmeyi unuttuğu günler... “Ne güzel günlerdi” diye düşündü. Şimdiyse hayatın koşuşturmasına kapılmış, bir oraya bir buraya savrulan yapraklar gibiydi.   

Selda zamanı yakalayamıyordu sanki. Yarın eczanede hesaplara göz atılması gerekiyordu. Bu da geç çıkacağı anlamına geliyordu. İşten çıkar çıkmaz da kızı Sude’yi voleybola yetiştirmeliydi. Sonra koştur koştur eve gel, yemek, ödev faslı derken hooop bir de bakıyor ki saat gece yarısına gelmiş. Kendini robot gibi hissediyordu.

Bir şeyler yanlış gidiyordu hayatında ama ne olduğunu anlamlandıramıyordu. Kendi başına yetmeye çalışıyordu her yere. Kimseden yardım istemezdi. Yardım talep etmek ona acizlik gibi geliyordu.

Kızına ders çalıştırırken derinlere dalıp gitti. Önündeki kitap hayvanlardaki ekosistemden bahsediyordu. Bir solucan beslenirken aynı zamanda toprağı havalandırıyor, ona fayda sağlıyordu. Toprağın solucana, solucanın da toprağa ihtiyacı vardı. Arı polen toplamak için her çiçeği ayrı ayrı gezerken, döllenmelerini de sağlıyordu. “Ne müthiş bir sistem!” dedi. Hayat aradığı sorunun cevabını gözünün önüne getiriyordu sanki.

Annesinin sana mirasımdır kızım, diye başlayan cümlesi boğazını düğümledi o an.

“Yoldaki bir taşı kaldıran, kendi hayatındaki taşları kaldırır.”

Hiç düşünmediği, düşünmediği için anlayamadığı ama gerçekten miras kıvamında bir cümleydi. Annesini düşünürken, yüzünde belli belirsiz bir tebessüm belirdi. Bahçesinde yetiştirdiği taze fasulye, marul ne varsa komşulara da dağıtırdı.. O nasıl koşuyorsa etrafı için etrafındakiler de onun derdine yetişirdi.  Bütün mahalleli kışlık konservelerini beraber hazırlardı. Düğünde, cenazede, iyi günde, kötü günde  hep beraberlerdi.

Ertesi gün bir meslektaşı aradı, yardım istedi. Bu talep biraz zamansız olmuştu ama “Hadi bakalım Selda” diye kendi kendine konuşup arkadaşına yardım etmek için erkenden yola çıktı.

Yolda bir arkadaşı arayıp kızını merak etmemesini, kendi çocuğuyla beraber ders çalışmak istediklerini söyledi. “Ben eve götürüyorum, dönüşte sen de uğra bir kahve içelim” dedi. Nasıl yetişeceğini düşünürken birden rahatlamıştı Selda.

Bu bir şeylere yetişmeye çalışırken, aslında mahrum kalmanın yükünden kurtulmaktı.  Meğerse hayatını ne kadar da zorlaştırıyordu.  

Mesele hayatı görebilmek, bize verilen mesajları alabilmekti. Tesadüfen bir arada değiliz, her şeyin bir anlamı var. Bizler çoğu zaman kendi ihtiyacımıza odaklanıyoruz. Oysaki bu hayatta ne kadar başkalarının ihtiyaçlarını giderirsek, biz de o kadar bereketleniyoruz.

Ne kadar haberdarız eşimizden, çocuğumuzdan, komşumuzdan, mahalledeki ihtiyaç sahiplerinden…

Selda da bu farkındalıkla tebessüm etti. İhtiyaç görmenin verdiği huzurla…

İnsanoğlu, yer yüzünde var olduğu günden beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi...

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir.

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.