AMACIN NE?

AMACIN NE?

“Yağmurlu bir pazar akşamı, saatler 19.19'u gösterirken yazıyorum sana bunları” diye başladı günlüğüne Cansu.

Ekim ayının gelmesiyle birlikte iki gündür aralıksız yağan yağmur yazın bunaltıcı sıcaklarını biraz olsun unutturmuştu. Bu yaz çok sıcak geçmişti.

 Mutfak masasına kurulmuş, bir yandan günlüğüne bir şeyler karalarken bir yandan da pencereden şehri izliyordu. Gözünün alabildiği en uzak noktaya bakarak düşündü. Acaba parlak ışıkların olduğu o evlerde nasıl hayatlar vardı?

Şehrin ışıkları bir anda kesilse ve her yeri karanlık kaplasa nasıl hissederdi? Ürperdi bir an. Yapayalnız, tek başına hissetti kendisini.

Oysa evlerin lambaları orada bir yaşamın varlığını hatırlatıyordu. Zihni yeniden o uzak noktadaki eve gitti. Kapısından içeri girdi, salonda kurulmuş dört kişilik bir sofra hayal etti. Evin annesi yağmurlu güne özel bir çorba kaynatmıştı. Sofrada çocuklar bir yandan çorbalarını yudumluyor, bir yandan da yarın okulda ne yapacaklarını büyük bir şevkle anlatıyorlardı.

Muhakkak, mutlu olan bir aile yaşıyor olmalıydı o evde. Hatta tüm evlerde... Kötü şeyler düşünmek hiç içinden gelmiyordu.

Peki ya kendisi? Ne hissediyordu? Neden sık sık gözleri uzaklara dalıyordu? Bu melankoli hali sonbahar hırkası gibi kalmıştı üzerinde...

Hepsinden önemlisi de ne yapabilirdi bu ruh halinden çıkabilmek için?  Bu halinden çıkmanın yolu; çözmek isteyip çözemediğimiz problemlerimiz için azı küçümsemeden bir adım atabilmekti aslında. Gücümüzün yettiği kadarıyla harekete geçip bir yerden başlamaktı.

Bu durumu fark ettiğinden beri daha çok çalışıyordu. Bir işi bitince diğerine koyuluyor, zihnini, bedenini üretimde tutuyordu.

Günlüğünü yazarken bir yandan da günün muhasebesini de yapmak için almıştı kalemi eline. Bugün nelere şahitlik etmişti?

Şahitlikleri çoktu, ancak ölçülendirmeyi neye göre yapacaktı? 

“Bir amacı olmalı insanın.” diye geçirdi içinden. Çünkü ancak amacı olunca insan hayatında adımlar atabilir. O zaman günün sonunda şurada yaptığım davranışlar iyi veya kötüydü diye değerlendirebilir kendisini. Yoksa sadece tüm günü kaleme almanın insana nasıl bir faydası olabilirdi ki? Yaşananların nedenleri üzerine düşünüp irdeliyor olmak, her yeni günü daha donanımlı kılmaz mı?

Hayatı anlamlı kılan, düştüğünde onu kalkması için motive edecek güçte bir amacının olması değil midir? Yoksa bu kadar acının, zulmün olduğu bir dünyada umudunu korumak hiç de kolay değildi.

 Sahi… Bu dünyaya geliş amacımız neydi?

Sadece yaşayıp geçmek için gelmiş olabilir miyiz?

Her yeni güne bir gün daha eksilen bir ömürle uyanırken, içimizde iyi şeyler yapmanın huzuru var mı?

Milyarlarca insan içinde 'bir' kişinin ne önemi olabilir ki? 

Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun!

Oysa hak eden olmak, hakkını aramaktan daha değerli değil midir?

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.