Ertele Ertele Nereye Kadar?

 Ertele Ertele Nereye Kadar?

Gece yarısı olmuştu, perdenin kenarından gökyüzüne baktı. Bazı yıldızlar çok parlak, bazısı neredeyse görünmüyordu. Aklında yapacaklarını, yapması gereken ama bir türlü yapmaya zaman ayıramadığı şeyleri sıraladı…

Asude plan yapıyordu yapmasına ama harekete geçemiyordu. Plan defterinin sayfaları dolu ama planların yanına bir türlü tik atamıyordu. Nereye kadar böyle gidecekti? Ev işleri, iş yerindeki işler, çocuklara olan sorumluluğu, sanki dağ tepe oluyordu. Düşündükçe işin içinden çıkamayacağını anladı. Sabah olsun da harekete geçeyim dediği bir geceyi daha öylece bitirdi.

Gerçekten de erteledikçe dağ gibi büyüyordu sanki her şey. Ütülenecek çamaşırlar tepe olduğu gibi, iş yerindeki işlemesi gereken dosyalar da birikmişti. Artık gözü korkmaya başlamıştı.

Yine benzer sabahlardan birinde geç yattığı için erken kalkamamış, gözleri ve yüzü şişmiş halde banyonun aynasında kendine bakıyordu. “Bu böyle olmayacak acaba depresyonda mıyım? Neden hiçbir şey yapasım yok! Belki de bir psikologla görüşmeliyim...” Bir şeyler ters gidiyordu ama ne?

Sabah patronunun bakışlarını gördü ve sessizce “günaydın” diyerek odasına geçti. Asude’nin odasında beş kişi çalışıyordu. Aynı odada çalıştığı kişilerden birisi de Zeynep Hanım’dı. Zeynep Hanım, o departmanın şefiydi. Herkesle sınırlı bir iletişimi vardı ve çalışanları da gözlemlerdi. Kimin neye ihtiyacı var diye anlamaya çalışırdı. Asude’nin bu durumunu da herkesten önce fark etmişti.

Bir öğle vakti Zeynep Hanım Asude’nin yanına geldi:

- Asudeciğim kolay gelsin. Bugün öğle arasında baş başa bir kahve içelim mi ne dersin? Asude şaşırmıştı, aynı zamanda sevinmişti. Gülümsedi:

- Tabii ki Zeynep Hanım, seve seve. Tam önünde, geçen ay bitmesi gereken dosyalar bitmişken, bu ayın dosyaları önünde beliriverdi.

- Of! Yemeğe çıkıp sonra bunlara başlarım. Hem bir kahve içmezsem ayılamam.

Öğle molasında yemekler yenildi sıra kahve içme kısmındaydı. Her kahve yudumunda laf lafı açtı ve Zeynep Hanım konuya girdi:

- Asude gerçekten nasılsın? Gülüyorsun, geziyorsun, yiyorsun, içiyorsun ama tuhaf giden bir şeyler var. Anlatmak ister misin? Asude'nin kalbi çarpmış ve gözleri dolmuştu. Çünkü birisi onu düşünüyordu. Onda bir şeyler fark etmiş olmalıydı ki bu soruyu sordu.

- Aslında iyiyim demek gerçek bir cevap olmaz. Evet sanki her şey yolunda gibi görünüyor ama öyle değil. Geceleri düşünmekten, bir şey var ama ne demekten bunaldım artık ama bulamıyorum! Ailem, çocuklarım, evim, işim hep bir karmaşa içinde. Çoğu şeyi zamanında yetiştiremiyorum. Yapmam gereken işlere gelince elim ayağım kalkmıyor sanki. Size bu konuda çok özeniyorum ama ne bileyim kızlarla öğle arası sohbet ederek geçer zannediyorum. Ama hayır! Geçmiyoooor, geçmiyorrr!

- Asudeciğim insana en çok doğruyu söyleyen kimdir biliyor musun?

- Kim? Annemiz mi?

- Hayır :) Annelerimiz iyiliğimizi ister ama hep doğruyu söyleyen tek bir kişi vardır. O da “aynadaki biz”. Yani aslında tüm cevaplar bizdedir. Senin hayatında bir şeyleri düzene sokman gerekiyorsa bunun nedenini ve cevabını en iyi sen bilirsin. Ne oluyor da bu işler üst üste biniyor? Ne yapıyorum ya da ne yapmıyorum?

- Bekliyorum, az sonra yaparım, birazdan yaparım derken her şey dağ tepe oluyor.

- Aslında beklediğini zannettiğin yerde yapmayı erteliyor olabilir misin? Bir bahçen olduğunu düşün. İçinde birkaç çöp olunca, yarın süpürürüm dersin. Yarın bir bakmışsın daha çok birikmiş. Bu sefer öbür gün süpürürüm hiç halim yok dersin. Bir bakmışsın bahçen çöp bahçesi olmuş. Bu sefer insanlar da çöp deyip bahçene çöp atmaya başlar hale gelmiş. Hayattaki süreçlerimiz de böyle. Dur şimdi değil az sonra yaparım, az sonra alırım, az sonra giderim dediğimiz ne varsa hepsi büyüdü. Bina aidatını her ay düzenli ödediğimizde bu bize ağır gelmez değil mi? Ama 6 ay sonra biriktirip ödemeye kalktığımızda hem ağır gelir hem de zor öderiz. Her işi yapmayı geciktirdiğimizde o iş hiçbir yere kaybolmaz... Ta ki biz yapana kadar.

- Peki ne yapmam gerekiyor? Psikoloğa gitmeyi bile düşündüm.

- Senin problemini senden daha iyi kim bilir? Yapılacak işler varken sığındığın şeyler ne ise öncelikle onlara bakmak... Çünkü o sığındığın şeyler neyse onları bıraktığında gerçekten yapman gereken şeylere zaman kalmaya başlayacak. E o zaman göreceksin ki bir süre sonra... Onun cevabını da o zaman aynadaki sen verir. :)

İnsanın hayatta her şeyin üst üste geldiği zamanları olur. İşin içinden çıkamadığını, boğulduğunu hissettiği zamanları... O zaman çözümü dışarıda arar. Daha çok mu gezsem? Daha çok mu yesem? Daha çok mu alsam? Gezerek veya alışveriş yaparak depresyondan kurtulacağını zannettiği durumlar… Oysa insan yapması gerekenleri yapmadıkça ne elindeki işlere konsantre olabilir ne de o işleri yapası gelir. Yapamadıkça da o işler dağın tepesinden kar tanesinin yuvarlanarak bir kar küresi olarak üzerimize doğru gelir. Ne kadar ertelediğimiz şey varsa şunu bilmeliyiz ki; o küre bize bir gün kesin çarpacak. Şimdi, o kürenin yoluna taş koymanın tam zamanı...

İnsanoğlu yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi...

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir.

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.