DENE-ME YANIL-MA

 DENE-ME YANIL-MA

İnsanoğlunu motive eden şey nedir?

“Hadi aslanım sen çok iyi iş çıkarıyorsun” demek mi?

“Bu işi sen yapamayacaksın, istersen başkası yapsın” demek mi?

Bir türlü anlayamamıştı Gamze. "Kime nasıl davranacağımı şaşırdım yahu.’’ diye mırıldandı.

Öğretmenlik hayatının ilk üç senesi, çok hızlı geçmişti.  Atandığı okul ilköğretim düzeyinde olduğu için de çok zorlanmamıştı. Kötü bir anısı ya da onu zorlayan şeyler pek yoktu aklında. Ama hafızasına kazınan bazı olaylar da olmuştu.

Kalorifer peteğine yaslanıp uyuya kaldığı için utanan, renkli renkli kalemlerle en sevdiği romanını boyayıp “Renk olmasa mıydı öğretmenim?” diyen, haylaz ve sevecen öğrencileri vardı.

Onlar ile beraber olgunlaştığını hissettiği üç yıl geçirmişti. Geriye baktığı zaman minik ogrencileri ile anıları güzel geliyordu ona. Şimdi ise lise son sınıf öğrencileri biraz canını sıkıyordu. Sözünü dinlemeyen, kendilerini ispatlamak için beklenmedik davranışlar sergileyen öğrenciler...

Öğrencilerin kimisi okulda çok popüler, çok arkadaşı var ve grup halinde geziyorken, kimisi daha bireysel, kulağında kulaklık kendi halinde takılıyordu. Bir diğerine bakıyorsun çok hayal kuruyor: yurtdışında yaşamaktan, gelecek planlarından bahsederken, bir başka öğrenci okumama bile gerek yok. Şu lise bitsin babamın işinden devam ederim diyordu. Bazısı sınıfta kalmaktan dahi korkmuyor, ama bazısının ise sınıfta kalmak en büyük korkusuydu.

Gamze, ne yapacağım diye düşünürken, okuldaki hocaları bu konuyla alakalı bazı sorular sormaya başladı. Ama aklının arka planında hep bir soru dönüyordu. Kimin nasıl davranacağını anlamak için illa deneyim transferi mi almak gerekiyordu?

Yine bir gün farklı bir konuda takıldı kaldı Gamze. Çok yol kat edemiyordu. Eski hocaları dinlemek yerine, kendi kararını kendi verebilmeliydi. Sonuçta her yiğidin farklı bir yoğurt yiyişi vardı.

Okulda olan eski öğretmenlerin eğitimcilik tarzına göre onun tarzı daha yumuşaktı. Hasan hoca aralarında en katı olanıydı. Kime nasıl davranması gerektiğini çok iyi analiz etmiş, kimi nasıl motive etmesi gerektiğini biliyordu. Bu defa da fikir almak için ona başvurmuştu. Duyduğu cevaplar, aldığı geri bildirimler Gamze’yi etkilenmiş, sanki birkaç aydır uğraştığı problemde bir anda çok ileriye taşımıştı. Konuşurken ona örnekler vermişti Hasan Hoca.

Kimine “Hadi sen yaparsın” diye, kimine “Yapamazsan sınıfta kalırsın” diye,

Kimine “Hadi bu kâğıdı da sen dağıt”, Kimine ise “Bu defa sen cevap verme” şeklinde davranarak dengeyi sağlayabilirsin demişti.

Deneyimlerini paylaşması çok güzeldi ancak “Bunları insanın kendisinin deneyimliyor oluşu daha iyi olurdu.” diye de geçiriyordu hep içinden.

Peki gerçekten öyle mi? Bir anda geçiveren ömür her şeyi deneyimlemeye yeter mi? Birçok insan aynı yollardan geçmişken, nice öğrenci o sıralarda oturmuş, nice öğretmen tahta önüne geçmişken yeniden Amerika keşfedilmeli miydi?  Yürüyenlerin izini takip etmek, oralardan kendine bir patika çıkarmak daha faydalı olmaz mıydı?

Zamanı bereketlendirmek, hem maddi hem manevi ömrün maliyet hesabında karlı çıkmak için bir bakmalı insan… Gideceği yolların haritasında neler var neler yok… Belki de o yolun taşsızı, güzel asfaltlanmışı, hatta hızlı geçiş sistemli gişeleri vardır…

İnsan hakkını arar, ömrü yettiği kadar...

Eylemleri de bu isteği kovalar...

Oysa hak eden olmak, hakkını aramaktan daha değerli değil midir?

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir.

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.