AH BİR KAFAMI TOPLASAM

 AH BİR KAFAMI TOPLASAM

Mayıs ayının son cumartesisi hava yağmurluydu. Yatağından güçlükle de olsa kalktı. Bahar gelmiş olmasına rağmen henüz güneşin sıcaklığı hissedilmiyordu. Karartma perdelerini araladı, ama bulutlar öylesine karaydı ki sanki gün hâlâ doğmamıştı. Yatağını üşenerek topladı ve banyoya doğru ilerledi. "Soğuk suyla yüzümü yıkamak iyi gelir" diye düşündü. Buz gibi suyu yüzüne çarptı. Mutfağa doğru ilerlerken "Bugün yapmam gereken neler vardı?" diye düşünmeye başladı. Çok uzun zamandır ajandasına sadık hareket edemiyordu.

"Ah bir kafamı toplasam" diye iç geçirdi. İşe kafasının neden bu kadar dağınık olduğunu bulmakla başlayabilirdi. Evdeki sorumlulukları, iş yerinde biriken işleri, okula giden ve sürekli takip bekleyen çocuklarının ihtiyaçları, kendi şahsi ihtiyaçları... Liste bunlarla da sınırlı değildi. Aynı zamanda bütün beklentisini kızına yükleyen bir annesi vardı Ayça’nın. Her konuşmasında yapmak isteyip bir türlü adım atamadığı şeyleri yakınır dururdu. Annesinin bütün bu şikayetlerini kardeşi ve babasından çok Ayça dinlerdi. Annesi hayatı boyunca çok yüksek çaba göstererek bir yerlere gelmişti. Ama son yıllarda Ayça’nın ona sağladığı rahatlık annesinin problemlerinden elini eteğini çekmesine sebep oluyordu. Düne kadar herkesin marifetine imrendiği kadın gitmiş yerine küçük nazlı bir kız çocuğu gelmişti sanki. Ayça’yı yetiştiren o değildi adeta. İnsan çaba ve mücadele ile edindiği güzellikleri de kaybedebiliyordu. Bunun için hayatındaki var olan hareketi kesmesi yeterliydi.

Ayça çevresinde kim zorluk yaşasa oraya koşardı. Bunu yaparken ne kadar aşırıya gittiğini farketmezdi. Elinden geleni yapmaya çalışsa da elbette her şeye yetişemezdi. Unuttuğu şey her an her yerde olamayacağıydı. Öyle anlar gelirdi ki "Ben neden hayatımı yönetemiyorum?" diye düşünmekten alamazdı kendini. Neyse ki gerçeği fark etmesi zor olmadı. Annesinin: “Birlikte çıkalım, gezelim istiyorum evde oturmaktan yoruldum. Senin hep kendi programın var. Bir tek biz kendimize özel plan program yapamıyoruz” diye serzenişte bulunuşları artmıştı. Şaşkındı. Tüm yoğunluğuna rağmen herkesin yanında olmaya çalışıyordu. Nasıl olurdu da düşüncesiz muamelesi görürdü? Bu cümleler sürekli hale geldikçe duyduklarının onu bu yanılgıdan çıkarmaya çalışan sesler olduğunu düşünmeye başladı.

Neyi hesaba katamıyordu da bu söylemleri nasıl hak etmişti? İnsanın seçim yapan bir varlık olduğunu ve onun seçimlerini hep başkalarından yana kullandığını fark etti. Acaba doğru bir seçim yapması gerekse önceliği bütün bu sorumluluklardan hangisi olurdu? Ailesi mi, işi mi, çocukları mı, annesi mi, yoksa hepsine birden iyi gelecek olan kendi dönüşümü mü? Sorumluluk listesinin kabarık olması mı problemdi yoksa her birine aynı anda cevap vermeye çalışması mı? Ya da gelen her soruya anında cevap bulmaktan kaçıp erteliyor olabilir miydi?

Eline bir kağıt ve kalem aldı. Tüm sorumluluklarını liste halinde yazmaya başladı. Yazarken fark ettiği en acı verici şey, insanlarla ilişkileri iyi olsun diye aşırı çaba ve mücadele veriyor olmasıydı. Bunun sonucunda başkalarının rollerini üstleniyordu. Tabii ki kendi rollerini ihmal etmek pahasına. Eşi dururken marketten taşıdığı ağır yükler gibi hayat her alanda yüklerini, omuzuna yüklemişti. Üstelik kimse onu tüm bu yükleri omuzlaması için zorlamıyordu. Düşünürken aradan geçen onca dakikayı fark etmedi bile. Listeye tekrar göz gezdirdi. Bu kaos böyle devam edemezdi.

Sorumluluklarından bir tanesini seçmeye karar verdi. Bu kendine ait olan,  başkasının görevi olmayan bir şeydi. Bu seçimi yaparak başkalarının yapması gerekenlerden de uzaklaşmış olacaktı. Böylece kimse ona “Neden bunu benim için yapmıyorsun?” diye şikâyet edemeyecekti. "Çok istemekle sonuca erişilmiyor bari bir tanesinin hakkını vereyim" diye iç geçirdi. Kendisi için öncelikli olan bir sorumluluk ve onun en küçük hamlesine disipline olmak... Her gün düzenli, davranışta sürekli ve keyif alarak ilerlemeliydi. İşte şimdi yeni bir başlangıca adım atıyordu. Yerinden kalktı camı araladı. Kara bulutlar dağılmaya başlamış güneş tüm aydınlığıyla gökyüzünü sarmıştı.

Artık çoğunu yapamadığı şeyin azını terk etmeyecekti.

İnsanoğlu yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi...

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir.

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.