TAMAM MI, DEVAM MI?

 

TAMAM MI, DEVAM MI?

 

Yılın son günleri geldi çattı… Bitişler ve yeni başlangıçların kendilerine en çok yer buldukları zamanlar… Yeni ajandalar, kararlar, hayaller, ayrılıklar, vedalar… İnsanın gözü bir takvime takılı kaldığında kendisini sınırlamış olmaz mı? Gelecek hafta, gelecek ay hedefleri üzerine bir hayat. Peki ya hayatın kendisini nasıl planlar ki insan? Sanki her şey kontrolünde gibi yaşaması büyük bir yanılgı değil mi ?

Zeynep için de durum bundan ibaretti… Nereye baksa oraya takılıp kalıyordu. Yapması gereken yığınla iş vardı. Yıl sonu gelmiş, projelerin teslim edilmesi artık mecburiyet olmuştu. Bazen geçiyordu bu dalgın halleri, toparlanıyordu. Apar topar bir gayretle tutunmaya çalışıyordu işlerine. Sonra “Mümkün değil bu kadar şeyi bitiremem.” diyerek bırakıyordu. Bu döngü son bir yıldır tekrar edip duruyordu.

 

Her sıkıştığında bırakmak bir alışkanlık olmuştu… Mesajına geç cevap verdi diye Alya’yla olan arkadaşlığını bitirmişti. İstediği kiloya düşemedi diye sağlıklı beslenmeyi gereksiz görüyordu… Şimdi de işi bırakmak zihninde dönüp duruyordu. Oysaki üniversiteyi bitirir bitirmez başlamıştı bu şirkete. Ne hayalleri vardı iş hayatına ilk adımlarını atarken. Şimdiyse her şey birbirine girmişti. İçinden çıkamayacağını düşünüyordu Zeynep. Kendi kendisine söylenmelere de başlamıştı sonunda.

“Sen bu’sun işte kızım”

“Bu kafayla senden hiçbir şey olmaz”

Daha neler neler…

Ağladığını yüzüne düşen gözyaşını hissettiğinde fark etti. Kimse onu bu halde görsün istemiyordu. Çünkü kimseye derdini anlatacak hali yoktu. Biraz toparlanarak çıktı ofisinden. Bir an önce açık havaya çıkıp, kendisiyle kalıp, ne yapacağını düşünmeye ihtiyacı vardı.

 

Düşüncelerinin hızıyla bazen hızlı, bazen yavaş yürüyordu Zeynep. “Çabaladığın kadar varsın” yazısını okudu bir filmin reklam afişinde. Önünde durup uzun uzun baktı yazıya.

 

Yürümeye devam ederken, derin derin düşüncelere daldı. Neydi başarmasının önündeki kendisine engel olan şey? Neden bir türlü istediği sonuçlara ulaşamamıştı? Sonuçlar… Biz onlara takıldıkça yoldakilerden bıkmaya mı başlıyorduk yoksa? Zeynep çabaladığını düşündüğü her şeyi yarıda bırakmıştı. Hevesle açtığı kapıları bir hışımla kapatmaya alışmıştı. Şimdiyse yine bir kapının eşiğindeydi işte. Benden bu kadar mı diyecekti, yoksa devam edip çabalayacak mıydı?

 

İnsanoğlu tarih boyunca sonuçların hep kendi istediği gibi olmasını istemekten, hiç vazgeçmedi. “Mücadele ediyorsam, o halde bu işin sonu istediğim gibi olacak” dedi. İyi ama bazen de kaybettiğimiz anlar değil midir bize kazandıran? Hepimizin hayatında “İyi ki de olmamış, olsaymış olmazmış zaten” dediğimiz anlarımız yok mu?

 

Hesabını gün sonu kasada kalana göre yapsa da günün karı zararı o günden belli olmaz ya, hayat da aynı onun gibi. Zarar ettiğini sandığın gün kazandığın bir müşteri, yarın nicelerini getirebilir veya kar ettiğini sandığın gün bir daha kapını çalmayacak bir müşterinle yolun kesişmiş olabilir. O zaman insan anlıyor ki işler hakikaten Zeynep’in karşısına çıkan o afişteki slogan gibi dönüyor: kıymet kasada değil çabada…

Milyarlarca insan içinde 'bir' kişinin ne önemi olabilir ki? 

Bunun cevabını, o 'bir' kişiye sorun!

Oysa hak eden olmak, hakkını aramaktan daha değerli değil midir?

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.