İŞTE ÖYLE BİR ŞEY...

İŞTE ÖYLE BİR ŞEY...

 

Uzun uzun pencereden baktı. Evinin penceresinden bakarken içi huzurla doldu… İlkbahar iyice kendini belli ediyordu… Yeşilin her bir tonunu görüyordu. Bir anda radyoda çalan şarkıya kulağı ilişti…

 

"Hani eski bir resme bakarken, hani yılları sayar da insan, hani gözleri dolar ya birden, işte öyle bir şey..."

Şarkının sözleri birden gözlerini doldurdu. Mutluluk gözyaşlarıydı… Geçmişine gittiğinde hiç de hatırlamak istemediği anıları vardı. Can boğazına gelmişti. Aslında bakınca hiçbir sebep yoktu o durumda olmasına… “Niye bu kadar kendini sıkıyorsun?” sorusuna vereceği bir cevabı da yoktu… Nerede zorlanmıştı ki? Hiçbir yerde… İstediği şeyi elde etmesi bir lafına bakıyordu. Anne babası etrafında pervane oluyordu. Anneanne, babaanne, dedeler ayrı bir olaydı. Hepsi etrafında sanki efendileri “ne diyecek?” diye bekliyor gibiydiler…  Oysa o bunlardan çok sıkılıyor, onları hep tersliyordu… Esma’nın bu yaptıklarına anne, babası kızmıyor değildi… Kızıyorlardı ama baktılar ki suratı sallanıyor, hemen geri dönüş yapıyorlardı. “Tamam, tamam yok bir şey” deyip yine teselli ediyorlardı.

 

Anne babası iyi bir geleceği olması için çok uğraşıyordu. En iyi okula yazdırmışlardı. İki dil öğrenecekti… Ayrıca yurtdışında bir sene okuyup çift diploma sahibi olacaktı. Bu sırada piyano, bale kursları da ihmal edilmemişti. Okuldan döner dönmez, annesi alıp diğer kurslara götürüp eve geçiyordu. Eve geçmeden Esma mutlaka bir şey ister, hayır cevabına tahammül edemez, derdi neyse mutlaka aldırırdı… Mızmızlıkların sonu sanki hiç bitmeyecek gibiydi…

 

Lise yılları gelince her şey daha kötüye gitmeye başlamıştı. İçinde hep bir öfke vardı. “Kızım şurada beş dakika bir otur” cümlesinden yılmasına rağmen yerinde duramazdı. Yapmak istese de yapamazdı. Telefona çok takılmaya başlamıştı. Eskisi gibi derslerine de kendisini veremiyordu. Anne, babasıyla sürekli tartışır olmuştu. Ne derslerinde hayır vardı ne de mutlu olsun diye iznini koparıp yaptığı tüm diğer aktivitelerde bir tat…

Kurslar yerini psikologlara bırakmıştı artık. Anne, babası bir yerden tavsiye duyuyor hemen ona gidiyordu. O ise bunları sanki kendinin dışında gibi ne derlerse oraya gidiyordu ama hep mızmız, suratı bir karış…

 

En son yurtdışında okuma faslı gelmişti, şimdi ne yapacaktı? Yalnız göndermeyecekleri kesindi… Annesi ile birlikte, bir başka ülkede eğitimine devam edecekti. Bu öykü de çok kısa soluklu oldu. Yapamayınca geri dönmek zorunda kalmışlardı. Üniversite öyküsü de bir başkaydı. Sonrası mı sorasını hiç hatırlamak istemiyordu… Her şeyin anlamını yitirdiği her türlü eğlencenin içinde mutsuz bir Esma…

 

Şimdi ise sadece camdan bakarak ilkbaharın ortasında dışarıyı seyretmekten bile keyif alır hale gelmişti. Başlangıcı mutlu aile sahneleri ile planlanan ama akabinde dram hatta trajediye dönen bu filmin bu hale geleceği aklının ucundan geçmezdi. Ne onun ne anne babasının… Kırılma sahnesi ise anne-babasının ebeveynliğin hakkını vermenin her istediği olan bir çocuğun -biyolojik yaşı yetişkinliğe varmış bile olsa- duyduğu evetler ve gül dökülen yollardan ibaret olmadığını anladıkları o güne dayanıyordu. Esma’nın ilk ‘hayır’ını duyduğu o büyük güne…

 

Ne Fark Eder

…..

Sevmese zorlar mıydı hiç?

Ve sevmese zorlandığım yerde destek olur muydu?

Meğer bunların hepsi,

Beni neden sevdiğini göstermekmiş...

Artık;

Başımı okşasa da bir...

Dövse de bir...

 

Anladım;

Tebessümü de kızması da

Sevgidenmiş...

Merhametindenmiş...

….

Yahya Hamurcu

 

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. 

Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

 

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.