Ben Nerede Yanlış Yaptım?

Ben Nerede Yanlış Yaptım?

Küçüklüğünden beri kimseyi kırmamaya özen gösterirdi Leyla. Ailesinin içinde bir kavga çıksa “Durun durun o zaman şunu şöyle yapsanız daha iyi olmaz mı?” derdi. Ailesi fikirlerini önemsemiyormuş gibi gözükse de, işin sonunda hep onun dediği olurdu. Ağabeyinin hastalığından dolayı daha çok küçük yaşta esnaf lokantasında ona yardım etmeye başlamıştı.

Derslerini çalışmaya vakti kalmadığını anlayana kadar; ilk zamanlarda orada olmak çok eğlenceliydi.  Gitgide okul hayatından uzaklaşmış, başarısı düşmüştü. Bir taraftan derslerini toparlamaya çalışıyordu. Okulunu ortalamasının çok altında bitirdi.

Bu sırada ablası doğum yapmış mini mini tatlı bir yeğeni olmuştu. Ablasının ne zaman yardıma ihtiyacı olsa Leyla oradaydı. Eee tabi teyzelik bunu gerektirirdi. Bir süre sonra ablasının çalışması gerekti.  Leyla’dan bebeğine bakması için yardım istedi. Ablasını kıramazdı, tabii ki bakacaktı. İlk defa teyze olmuş, “Ablamın en büyük destekçisi olmam gerekir” diye düşündü. Bir süre böyle devam etti ta ki kendi hayatında yapmak istediklerini yapamadığını fark edinceye kadar. Çevresindeki tüm insanların hayatında yardımcı olarak vardı, ya kendi hayatında neredeydi? Düşündü kendi sahnesinin başrolünde olmadığını fark etti.

Kendisini ablasının yanında buldu “Ben de artık çalışsam keşke” dediğinde.. Ablası da “Tamam o zaman bizim esnaf lokantasında çalış” deyince “Yeter ki çalışayım o da olur” diye düşünüp kabul etti. Çalışmaya başladı ama orada da güzel yeğenine bakıyor, pek çalışıyor gibi hissetmiyordu kendini. Ay sonu gelince tüm çalışanlar gibi bir maaş beklerken, “Sen bizdensin, al sana bu kadar yeter” diyerek harçlık gibi bir miktar para tutuşturmuşlardı eline. Bu durum yaptığı onca şeyin karşılığı olmamalıydı. Elinde duran ve ona layık görülen paraya baktı sonra düşünmeye başladı. Zaman ilerledikçe değişen pek bir şey olmamıştı. Bütün bu yaşananlarda bir gariplik vardı, birkaç ay böyle geçti. Artık canı iyiden iyiye sıkılmıştı.

"Ben nerede yanlış yapıyorum? Kendi mesleğimi yapsam daha iyi olacak” diye düşünerek ailesinin yanına gitmeye karar verdi. Tabii bu kararı uygulamak hiç de kolay olmayacaktı. Verdiği bütün emekler aldığı yükler birer birer gözünde canlanıyordu. Çok zorlanarak lokantayı bıraktı. Yeğeniyle birlikte kalbini de geride bırakmıştı adeta ve artık kendi istediği gibi bir çalışma hayatına atılıyordu. Sahnenin daha ortalarında olduğunu düşünüyorsa da ablası ne zaman tatile çıkmak istese çocukları yine Leyla’ya bırakmak istiyordu. Leyla ablasını kırmamaya özen gösteriyordu. Hatta ara sıra işten izin alıp çocuklara bakıyordu. Her ne kadar yeni bir hayatı hedefine koysa da emeklerini de bir çırpıda yok sayamıyor vazgeçemiyordu. İzin almalar her ay olmaya başlayınca iş yerinde de sorunlar yaşamaya başladı. Bir gün yine ablası; "gerçekten artık çok yoruldum yarın kızlarla tatile gidelim diyoruz, Zehra’ya bakarsın değil mi?" diye sordu.  Leyla düşündü, "Evet yarın bakabilirim ama diğer günler çok önemli bir toplantımız var orada bulunmam lazım" diye yanıtladı. Ablası; "Zaten hiçbir zaman yanım da olmadın ki. El alemde ne kardeşler var ama bizdeki hiçbir işini iptal edip ablasını düşünmüyor." O sırada eşiyle de kavga ettiği haberini vermeden geçmedi. "Senin yüzünden Faruk’la da kavga ettim, beni geçen gün azıcık idare etsen tartışmayacaktık. Hatta tatile gidebiliyor olsam biraz dinlenirim birbirimizi daha iyi anlarız, ilişkimiz toparlanır" dedi. Bu sözlerin karşısında Leyla’da yine o soru…

"Ben nerede yanlış yaptım, yapmaya devam ediyorum? Çocukluğumdan Bu güne ne zaman istese hep yanında olmaya çalıştım. Bir kez işim çıktığını söyledim bu ne şimdi? Benim de bir hayatımın olduğunu ve sorumluluklarım olduğunu neden anlamıyordu? Ben onu bu kadar kırmaktan endişe ederken, o nasıl böyle bir anda yaptıklarımı unutup hiçe sayabiliyordu?   

Leyla bir banka oturup düşünmeye başladı. Hayatta herkesin kendi rollerinin hakkını verebileceğine kanaat getirmişti… Başkasının hayatında ihtiyaç duyduklarında destek olmak elbette insan olmanın gereğiydi ama bunu kendi sahnesini terk ederek yapamayacağını acı da olsa anlamıştı… Şimdi mesele kendi sahnesine geri dönmenin yollarını bulmaktı…

 

Her gerçek, heybesinde bir bedel taşır…

İnsanların çoğu, o bedeli ödemek istemediği için gerçeği de reddeder…

Dolayısıyla insan, mutlaka yüzleşeceği bedelleri büyütmüş olur…

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.