ÖZGÜRLÜK BENİM GÖBEK ADIM 2

 ÖZGÜRLÜK BENİM GÖBEK ADIM 2

Hayatında büyük gün olarak andığı 18. yaş doğum günü geçmiş, ailesinin de ses etmemesiyle gününü gün eden Asude o bir türlü geçmeyen tatsızlık hissine çare bulamamıştı. O tadı nerede bulacağını düşünedursun, eve geç geldiği bir akşam komşularının oğlu Nazif ile karşılaştığında zihninde bir acaba ‘’acaba’’ belirdi. Nazif pek alımlı, pek sevecen, pek cana yakındı. Asude’nin kalbinde kıpır kıpır kelebekler uçuşmaya başladı. Nazif’i gördüğü ilk gün aklına geldi. O gün de böyle kalbi pıt pıt atıyordu. Nazif Asude ’den birkaç yaş büyüktü ama o da gönlünü Asude ‘ye kaptırmış gibiydi. Artık akşam gezmelerine Nazif’le beraber çıkmaya başladılar.  Nazif Asude’ ye hediyeler alıyor ve istediği her yere götürüyordu. Asude hayalindeki özgürlüğe kavuşmuş sayıyordu.

Gerçekten insanın istediği her şeyi yapması özgürlük müydü? Asude zaman geçtikçe Nazif’i daha çok benimsiyor, hayatının en önemli parçası olduğuna inanıyordu. Nazif aşağı, Nazif yukarı. Nazif’in istemediği bir şeyi yapmamaya özen gösteriyordu ama zıddında Nazif buna pek dikkat etmezdi. Kendi istediği bir şey olması onu yapmasına yeterdi. Asude’nin fikirlerini pek dikkate almıyordu. Asude attığı her adımı Nazif’e göre atmaya başlar oldu. Bir süre sonra Nazif sanki başka bir kişiliğe büründü. Yapmadığı şeyleri yapmaya, söylemediği şeyleri söylemeye başladı. Hatta camdan kafasını bile çıkarmasını istemez oldu. O istemiyor diye camdan bile bakmaz hale gelmişti. Ne markete gidebiliyor ne arkadaşlarıyla buluşabiliyordu. Bu durumdan şikayetçi değildi. Çünkü hayatında Nazif vardı. Sorsan özgürdü. Çünkü Nazif onunlaydı. O oldukça hayatının mükemmel olacağını düşünüyordu. O kızmasın, sinirlenmesin, üzülmesin, çok yorulmasın diye uğraşıyordu. Güya “özgür”dü… 

Bir süre sonra iyiden iyiye Nazif’ in sözünden çıkmaz, her dediğini yapar oldu. Zaman geçtikçe ailesi Nazif’i öğrendi. Babası birkaç kere camda gizli gizli konuşurken denk geldi. “Kim?” diye sorduğunda, kız arkadaşları olduğunu söyleyip geçiştirmişti ama Nazif ailede duyulduktan sonra kabul edilmemişti. Asude ise gözleri kör olmuş gibi, ona nefes aldırmayan Nazif’i ailesinin kabul etmesini istiyordu. ‘’Bana karışamazsınız, ben özgürüm, o hayatımda olacak’’ diye tuttururken, kendi kanatlarını kırdığının farkında değildi. Nasıl bir cendereye girdiğini bilemediği gibi ve zannettiği özgürlüğün bu olmadığını anlamadıkça sızısının sebebini Nazif’e kavuşamamak sanacaktı. Oysaki bu sızı kırık kanatlarının, özgürlüğü kaybetmenin acısıydı.

Sahi özgürlük neydi?

Her istenileni yapmak özgürlük müydü?

Biri olmadan yapamadığında ‘özgür’ yazılır mıydı o kimliğin göbek adına?

İnsanoğluna ne olur da bir şeyden vazgeçemez hale gelir?

İnsan bazen birçok seçeneği varken ipek böceği gibi kendi etrafına bir koza örer. İşler bu koza kafese dönmeye başlarsa çetrefillenir. Sonra mimarı olduğu yerdeki ıstıraptan, acıdan şikâyet eder. Neden benim başıma geldi diye dert yanar. Kendi kanatlarını kırdığının farkında olmaz. O yüzden özgürlüğün yolu, her istediği yere uçmaya çalışan bir kuş olmaya çalışarak kendini kafese mahkûm etmek yerine, ayakları yere basan, vazgeçebildikleriyle güçlenen biri olmaktan geçer.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, insanın dününden daha iyi olmasını hedefleyen bir bilgi teknolojisidir.

    İnsanın nasılsın sorusuna standart cevabıdır; "Nasıl olsun aynı." Hayat aslında sandığımızın aksine, dinamiktir ve insan bu dinamikte hep hareket halindedir. Ya ilerleriz ya da gerileriz... İleri gitmekse niyet, beni ileriye taşıyacak bilgilere ihtiyacım var. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanı dününden daha iyi yapacak gerçek bilgiler verir. 

   Her gerçek heybesinde bir bedel taşır...

İnsanların çoğu, o bedeli ödemek istemediği için gerçeği de reddeder....

Dolasıyla insan, mutlaka yüzleşeceği bedelleri büyütmüş olur...