Bir Yeni Uyarı!

 Bir Yeni Uyarı!

Yağışlı bir kış  sabahına uyanan Simge ve Mehmet, her zamanki gibi telaşla işe gitmek için hazırlanıyorlardı.

-“Simgeeee şemsiyenin nerede olduğunu biliyor musun? dedi Mehmet.

-“Hayııııır. Peki, sen siyah yağmurluğumu gördün mü? Bulamıyoruuum” diye cevap aldı.

 -“Zaten ne zaman bir şeyi arasam tam da o şey kaybolmuş oluyor. Bizim evde sanki bir kara delik var, hiçbir şeyi bulamıyorum” diye söylenerek hazırlanmaya devam Simge.

İş yerine gittiğinde, rutine dönen sabahki koşturmalarını düşünmeye başladı.

"Peki, Neden her sabah bu telaşı yaşıyorum?

Neden kendi evimde bir şeyleri bulmakta zorlanıyorum?"

Bunun gibi birçok soru vardı. Aslında kafası da tıpkı evin hali gibi karmakarışıktı.

Bir sebep bulmaya çalışırken telefonuna bir uyarı mesajı geldi. Patronundan gelen bir dosyaydı.  Ancak telefonun hafızası dolu olduğu için yeni gelen dosyayı indiremedi.

Hemen hafızasında yer açmak için neleri silebileceğini kontrol etmeye başladı. Dosyanın aciliyetinden dolayı hızlıca fotoğraflarını silmeye başladı. Telaşla onun için önemli olan fotoğrafları da silmiş oldu.  Bu duruma çok üzüldü ama o an için bu anlık çözümü uygulamak zorunda kalmıştı. Oysa ne zamandır fotoğrafları ayıklama isteği vardı ama hep ertelemişti. Erteledikçe de fotoğraf sayısı artmış artık gözü de korkmaya başlamıştı.

Mehmet ile işten eve geldiklerinde, sabah tüm dolapları yere döktükleri gerçeğiyle karşılaştılar. Ev modern sanat müzesi gibiydi. Bir sanat eseri izler gibi sessizce baktılar. Mehmet, bu durumu kanıksamış bir şekilde eşyaların üzerinden atlayarak üstünü değiştirmeye gitti. Simge ise bir süre daha dağınıklığı izlemeye devam etti.

Telefonunda olduğu gibi evinde de ne çok gereksiz şey biriktirdiğini fark etti.

“Tamir edilse kullanılır “elektronikleri,

“Hatırası var” çöpleri,

“Zayıflayınca giyerim” kıyafetleri,

“Bir gün lazım olur” fişler ve faturaları,

“Vakit bulursam başlarım” hobi malzemeleri… Derken, bunca şeyin arasında asıl ihtiyacı olanlar kayboluyordu.

Dışarda çakan şimşek gibi aniden Simge’nin aklında bir şimşek çaktı.

-“Mehmet evimiz bize uyarı mesajı veriyor. Hafızası dolduğu için önemli dosyaları göremiyoruz” dedi.

Mehmet karısının ne dediğini anlamadı, nitekim sormadı da... Çünkü kim bilir saatlerce neler anlatacaktı. Sürekli izlediği videolardan, edindiği bilgilerden, okuduğu makalelerden bahsederken ana konunun ne olduğunu bile unutacaktı. Kafasının kaldıramayacağını düşündüğü için uzun zamandır yaptığı gibi klasik geçiştirme cevabını verdi. “Haklısın karıcığım.”

Simge, eşinin tepkisizliğinin de bir uyarı olduğunu fark etti.

Simge’nin hayatında her şey çoktu... Eşyaları, kıyafetleri, fotoğrafları, arkadaşları… Her şeyi biriktirdiğini fark etti. Hayatına birçok şey giriyor, ancak hiçbir şey çıkmıyor ve sürekli birikiyordu.

Oysa doğada bulunan canlıları düşündüğünde biriktirme yoktu. İnsan dışındaki canlılar sadece ihtiyacı olanı kullanıp geri kalan kısmını bırakıp yoluna devam ediyordu. Her canlı bu akışa uyumluydu.  Tıpkı bir nehir gibi…

Nehirler geçtiği yolda tüm canlılara fayda veriyordu. Ancak eğer o nehir yatağı çer çöp ile tıkanırsa ya da kapasitesinden fazla yağış alırsa taşar. Zamanla çevresinde bulunan canlılara zarar vermeye başlar. Nehrin içinde akarken berrak ve faydalı olan su, nehrin dışına taştığında bulanık ve zarar veren olur. Çünkü artık o nehir suyu değil, sel suyudur. İşte hayatı da son dönemlerde tıpkı taşan nehir gibi olmuştu.

Hayatında biriktirdiği ve sadeleştirmediği eşyalar, kişiler, bilgiler de tıpkı nehrin yatağını tıkadığı gibi hayatımızın akışını tıkamış ve artık taşarak ona zarar vermeye başlamıştı.

Simge hayatının birçok alanında uyarılar almış ve sadeleşmesi gerektiğini anlamıştı artık.

Peki, Simge, sadeleşmeye nereden başlamalıydı?

En başından ve en detaydan… Çünkü evinde ihtiyaç fazlası olan o toplu iğnenin, iş hayatında yaşadığı problemlerle bir ilgisi vardı. Çünkü telefonundan silmediği gereksiz bir fotoğrafın eşiyle olan iletişim problemiyle bir ilişkisi vardı. Üstelik aldıkça artanların hepsini kullanamıyordu da...

Ve karar verdi. Zihnimizde sürekli yapılacak işleri ertelemeyi bırakıp teker teker hepsini kapamaya... ve artık sadece yapılacak işlere odaklanmaya... Çünkü insan yapamadıkça, eyleme geçemedikçe stres oluyor. Hayatımızda duran, giren her fazla şey bizi zarar veriyor...

O yüzden en başından ve en detaydan başlamaya ne dersiniz?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, insanın dününden daha iyi olmasını hedefleyen bir bilgi teknolojisidir.

    İnsanın nasılsın sorusuna standart cevabıdır; "Nasıl olsun aynı." Hayat aslında sandığımızın aksine, dinamiktir ve insan bu dinamikte hep hareket halindedir. Ya ilerleriz ya da gerileriz... İleri gitmekse niyet, beni ileriye taşıyacak bilgilere ihtiyacım var. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanı dününden daha iyi yapacak gerçek bilgiler verir. 

Her gerçek, heybesinde bir bedel taşır...

İnsanların çoğu, o bedeli ödemek istemediği için gerçeği de reddeder...

Doylasıyla insan, mutlaka yüzleşeceği bedelleri büyütmüş olur...