Ne Kadar Güzelim(!)

 

NE KADAR GÜZELİM(!)

Leyla aynanın karşısında uzun uzun terzisinin diktiği tasarım elbisesini baktı. Gerçekten çok güzel olmuştu. Fiziği de bu tasarım elbisenin hakkını fazlasıyla veriyordu doğrusu.

Bugün çok önemli bir gündü. Başarılarına bir yenisini eklemeyi planladığı bir gündü. Haftalardır uykusuzdu. Tamamen bu projedeydi aklı fikri. Babası kızının gayretini, başarılarını gördükçe işleri uzaktan takip etmeye karar vermişti. Köklü bir aile şirketinin tek varisiydi Leyla. Yurt içi ve yurtdışında çok iyi eğitimler almıştı ve iş hayatının da fazlasıyla hakkını veren disiplinli bir yapısı vardı.

Odasından çıkıp merdivenlerden inerken, kahvaltı masasında halasını gördü. “Halacığım hoş geldin” dedi ve koşarak merdivenlerden indi. Halasının boynuna sarıldı. Halası “Benim güzeller güzeli Leylam. Nerelerdesin sen? Yüzünü gören cennetlik. Bu ne tempo, bu ne yoğunluk…” diye serzenişte bulunduktan sonra “Ama şu güzellik, şu zarafet, şu asillik kimde var? Tıpkı halası. Değil mi?” deyip kahkaha atarken Leyla’nın annesini de gözünün ucuyla süzdü. Leyla’nın annesi öyle her söze, her davranışa cevap verecek biri değildi. Genelde sessiz kalmayı tercih eden, hali, tavrı ile çok farklı ve etkileyici bir kadındı. Babası halasına döndü ve “Evet evet, kesinlikle ben de öyle düşünüyorum. İşkolikliğini, tuttuğunu koparan halini babasından, laf altında kalmayan o sivri dilliliğini de halasından almış.” dedi ve bir kahkaha da babasından geldi. Halası ile babasının böyle atışmalarına, tatlı sert birbirlerine takılmalarına alışıktı Leyla ama bugün babasının son sözüne takılmıştı doğrusu. Yeni biten ilişkisinin duygusallığını üzerinden atmak içindi işlere bu kadar kendini vermesi. Necati’nin de son sözleri bu yönde olmamış mıydı? “Sen her durumda illaki haklı çık Leyla. Ya bir kere de karşı tarafı suçlamayı bir kenara bıraksan, bir dönüp kendine baksan. Yani birbirimize değil de kendimize bakalım Leyla, insanız hepimizin tamamlanmayı bekleyen tarafları var. Bir ilişkide tartışmalar, kavgalar illaki olacak birbirimizi suçlamak yerine, dönüp bir kendimize bakalım lütfen. Birbirimizden farklı yönlerimiz hem ilişkimizi hem kendimizi geliştirecek birer fırsat olsun.” demişti demesine de Leyla daha fazlasını dinlemeden ilişkiye noktayı koymuş.  Tüm gemileri yakmıştı. Necati bile olsa kimse onunla bu şekilde konuşamazdı.

Oysa ne tatlı bir tanışma hikayeleri vardı, birbirlerine bu kadar yakışan bir çift. Ailelerin tanıştığı gün, bu yaz yapılması planlanan düğünün detayları, yaşadıkları o güzel anlar o kadar hızla zihninden akarken “Leyla kızım.” sesleri ile irkildi. “Dalmışım kusura bakmayın, bugün önemli bir gün biliyorsunuz. Müsaadenizle kalkıyorum ben.” dedi. “Tam da böyle bir günde bu kadar duygusal olmamalıyım, hayır ben güçlü biriyim” diye kendi içinden mırıldandı.

Arabasına bindi. Bir iki önemli telefon görüşmesi yaptı. Yaptığı telefon görüşmeler bile bu duygusallığını dağıtamamıştı. “Ah Necati, ne vardı o gün o kadar bana yüklenecek. Keşke diğer tartışmalarımızda olduğu gibi gene sen alttan alsaydın. Ah Leyla, keşke sen de biraz susup, hemen cevap vermek yerine birazcık düşünseydin bugün her şey çok farklı olabilirdi. Sahi neden ben bunu yapamıyorum? Bazen şu güzeller güzeli kızın içinden bambaşka biri çıkıyor. Niye davranışta da güzel olamıyorum. Şirkette de geçen projeyi yetiştirebilmek için kaç kişinin kalbini kırmıştım. Çok kolay tartışmaya girebiliyorum…” dedi.

Güzellik sadece dış görünüşle gelen bir şey miydi?

İnsan kendini zorlayıp çok faydalı işler yapabiliyordu. Somutta da güzelleşmek güzel görünmek çok zor değildi ama insanın davranışlardaki güzellik yok mu? O işte çok az insana nasip oluyordu.  Erkek olsun kadın olsun davranışı ile güzel değilse bir insan, hayatta bir yerlere gelebiliyor ama daha fazla ilerleyemiyordu.

Sonra annesi geldi aklına, babası ile olan ilişkileri. Babasının annesine olan ilgisi, sevgisi ve saygısı. Üstelik geçen yıllar bağlarını daha da kuvvetlendiriyordu. Her kadının hayali olan böyle bir eşi hak edecek annesi neler yapıyordu? Annesine hiç bu açıdan bakmamıştı. Aslında hayat şifası olan kişiyi tam da da yanı başına koymuştu. Bunca zaman bakmasını bilememişti. Yarasının tekrar kanatıldığını hissettiği bir günde, ne büyük bir farkındalık yaşamıştı. Söz verdi kendine, fark ettiği bu yönünü geliştirmek en önemli projesi olacaktı. Akan trafikte içinde bir ümitle yoluna devam etti. Olumsuz yönlerini nasıl düzelteceğini düşünmeye başladı. Görüntüsünü değiştirmek için makyajını, kıyafetlerini, ayakkabılarını değiştirmesi yetiyordu. Peki davranıştaki dönüşüm ve yenilenme nasıl olacaktı? İşe hangi davranışından başlayacaktı? Sanki kolay bir iş değildi ama yapamayacağı bir şey de değildi.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, insanın dününden daha iyi olmasını hedefleyen bir bilgi teknolojisidir.

    İnsanın nasılsın sorusuna standart cevabıdır; "Nasıl olsun aynı." Hayat aslında sandığımızın aksine, dinamiktir ve insan bu dinamikte hep hareket halindedir. Ya ilerleriz ya da gerileriz... İleri gitmekse niyet, beni ileriye taşıyacak bilgilere ihtiyacım var. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanı dününden daha iyi yapacak gerçek bilgiler verir. 

İnsan hakkını arar, ömrü yettiği kadar…
Yani kendi gerçeğini… 
Oysa hak etmek, hakkını aramaktan daha değerli değil midir?
Yani aramak yerine gerçeği, onu dönüştürmek…

YAHYA HAMURCU