İçimden Sana Mektup Yazmak Geldi

Hani, ilk evlilik yıl dönümümüzdü. Hatırladın mı?

Çok heyecanlıydım. Sabaha kadar uyku tutmamıştı sana yapacağım sürpriz yüzünden. Kına gecesinde giydiğim kırmızı tuvaleti giyecektim. Düğün sonrası akraba davetlerinde aldığımız kilolar yüzünden hiçbir kıyafetimize sığamaz olmuştuk. 36 bedendim evlendiğimiz zamanlar. Birden nasıl da 38 beden oluvermiştim. O elbiseye sığabilmek için tüm yazı sporla geçirdim. Üniversitedeki öğrencilerime rezil olma pahasına bile olsa, meydanda tenis oynuyordum. Bir yandan da diyet… Hayatımda yaptığım ilk diyetti, biliyor musun? Ne için? Sana daha güzel görünebilmek için. Ve o gün gelmişti. Birinci yıldönümü benim için çok özeldi. Tüm gün kuafördü, makyajdı, yemek hazırlıkları derken hızla geçmişti.  

Sonunda mükellef bir sofra donatmıştım. Masanın her yerinde mumlar, kalpli süslemeler, gül yaprakları, sebze kabuklarından şekiller, süslemeli meyve tabakları, peçeteler... Enfes bir sofraydı. Bakıp bakıp  “Aferin valla sana, bir görsel şov hazırladın!” dedim kendime.

Sonra kapı zili çaldı. Mutlaka kapı ziline basardın. Kapıyı açtım, birden kafanı aşağı indirip, “Yanlış geldim sanırım, kusura bakmayın.” dedin. “Benim canım, hoş geldin! Sürpriz!” diye çığlık attığımda ise “Hayrola, düğüne mi gidiyoruz?” demiştin.

Hayatımın şokunu yaşamıştım. Oysaki heyecanlanmanı, sürprizimin seni mutlu etmesini beklemiştim. Derken yatak odasına gidip üzerini değiştirmeye başladın. Hemen arkandan gelip “Canım, benim için takım elbiseyle kalsan!” dediğimdeyse “Ya üffff, biliyorsun gün boyu takım elbise kravatla boğuluyorum zaten. Bırak üzerime rahat bir şeyler giyeyim.” dedin. “Ama hayatım, fotoğraf çektireceğiz. Bu kıyafetle olmaz ki!” diye cevap verdim.

Tabi ki gece kıyafeti giyen bir kadının yanına eşofmanlı bir adam yakışmazdı. Oysa tüm gün bankada çalışırken takım elbise kravatlı idin, ne vardı ki iki saat da benim için kalsaydın. İnsan kendini ne kadar da değersiz hissediyordu. İnadıma yaptığını düşünmüştüm. Sonra sofraya geçtik.

Sofrada, “Çorba, üzerindeki süslemelerden gözükmüyor ki; bunun tuzu da yok.” dedin. “Aaaaa, unutmuşum!” deyip hemen tuzluğu uzattım sana. Derken salatanın üzerindeki süslemeleri kenara bırakırken gördüm seni. “Ya üfff, bu salatanın sosu da yok. Yemek yaptın mı sen? Ne bu, meze mi yiyeceğiz sadece?” demiştin. Oysa o gün, o sofrayı kurabilmek için işten izin almıştım. Sofrada yok yoktu. Çeşit çeşit mezeler, meyveler, çerezler. Uzun uzun konuşacaktık, sohbet edecektik. Hani sen, biz nişanlıyken çok severdin ya konuşmayı. Sıcak bir çorba zaten açlığını alır diye düşünmüştüm. Yağlı bir yemek uykunu getirir ve gece erken biter diye ana yemek yapmamıştım. Çünkü tek düşüncem, yıldönümümüzü harika bir şekilde kutlamaktı. Çocuklarımıza, torunlarımıza anlatacağımız güzel bir anı bırakacaktık.

Ne olduysa işte o an oldu. Ben teşekkür, iltifat beklerken, senin “Bu mu?” deyip, peçeteyi fırlatıp bir hışımla sofradan kalkışın, benim ne olduğunu anlayamamam. Çileden çıkmıştım, peşinden koşup, “Ne yaptığını zannediyorsun sen ya! Bu kadar kaba olmak zorunda mısın?” diye bağırdım.  Ve kavga başladı.  Yaklaşık 1 saat kavga ettik. Sonra ağlama krizleri…

Ne umuyordum ne oldu?
Biliyor musun? Dün bir eğitime başladım. Beni davet eden arkadaşıma, “Kaç yıllık halkla ilişkiler uzmanıyım. İnsanın dilinden anlarım. Ne eğitimi? Ben size eğitim vereyim. dedim. Çok ısrar etti, gittik. Dersin ikinci bölümünde bizim yaşadığımız evlilik yıldönümünü anlattı hoca. Kafamdan aşağı kaynar sular döküldü. Sanki birisi, hocaya benim yaşadıklarımla ilgili brifing vermiş gibiydi. Birebir aynısını anlattı. 
Ardından yaşadıklarımın sebeplerini anlattı. Demek ki insanoğlunun bilmedikleri de varmış.. Önce kabul etmek zor geldi. Sonra ki cümlem..
“Ahhhh  keşke, neredeyse bir ömür, o kötü olayları yaşamadan önce bu eğitimi alabilmiş olsaydık. 
Keşke zamanı geri döndürebilseydik.
Ahhh, keşke…

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, insanın dününden daha iyi olmasını hedefleyen bir bilgi teknolojisidir.

    İnsanın nasılsın sorusuna standart cevabıdır; "Nasıl olsun aynı." Hayat aslında sandığımızın aksine, dinamiktir ve insan bu dinamikte hep hareket halindedir. Ya ilerleriz ya da gerileriz... İleri gitmekse niyet, beni ileriye taşıyacak bilgilere ihtiyacım var. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanı dününden daha iyi yapacak gerçek bilgiler verir. 

İnsan hakkını arar, ömrü yettiği kadar…
Yani kendi gerçeğini… 
Oysa hak etmek, hakkını aramaktan daha değerli değil midir?
Yani aramak yerine gerçeği, onu dönüştürmek…

YAHYA HAMURCU