Dönüş-ümün Yolu

İlkbahar yeşil örtüsünü giymişti. Çiçeklerini de serpmişti çimenlere... Gökyüzü sanki daha maviydi... Ve bulutlar daha parlak... Kuş sesleri neşe veriyordu... Mis gibi bir koku vardı havada... Leyla bunları düşünürken misss gibi baharı içine çekti. Aynı bahardı ama uykudan yeni uyanmış gibiydi. Çevresinde her an olan değişimleri bu kadar net hissettiğini hiç hatırlamıyordu. Aynı bahar, aynı gökyüzü, hava ama aynı Leyla değildi... Kendini daha özgür hissediyordu. Birkaç senede hayatında çoğu şeyin dönüştüğüne şahit olmuştu. En çok da kendisinin. "Neden fark edemedim?” dedi kendi kendine kaldığı ilk anlarda. Hayatında vazgeçemediği o kadar çok şey vardı ki...

Oysa insan zamanın hiç tükenmeyeceğini sanır. İsteklerine ulaşmak için biriktirdiği paranın zıddında neleri götürdüğünü hiç düşünmez mi?

Leyla yaşadığı dönemin tüketim çılgınlığına  kapılmıştı. Herkesin sahip olduğu imkânlara ulaşabilmek için uzun yıllar mücadele etmişti. Sahi bu hedefi ne zaman başlamıştı? Tüm zamanını para kazanmak ve kazandığı parayla da istediği şeyleri almaya harcamıştı. Evlenirken bile çoğu masrafı kendisi üstlenmişti. Peki bu aldıkları onu gerçekten mutlu ve kendinden tatminkar olmasına yetmiş miydi? Yoksa daha derinlerde bir şeylerin eksikliğini daha çok mu hissettirmeye başlamıştı? Peki ya kaybettiklerini kazandığı imkânlarla geri alabilir miydi ki?

İnsan özünden ne kadar uzaklaşırsa uzaklaşsın eninde sonunda tekrar özüne dönmek ister.

Leyla daha çok güç ve para kazanacağı şeylere harcamıştı. Sonunda da güçlü biri olmuştu ama naifliğini, hislerini ve zarafetini kaybetmişti. Kurduğu holdingde zaman zaman kendisini çalışanlarına bağırırken hatta tehdit ederken buluyordu. Son zamanlarda bu durum kendisini de rahatsız etmeye başlamıştı. Kendini o durumdayken yakaladığında, sanki içinden bir el onun ağzını kapatmaya çalışıyordu.

İşe giderken her zamanki gibi hazırlanıyordu. Aynaya baktığında ceket pantolon takım elbiseden başka bir şey giymediğini fark etmişti. "Saçlarımı kestirsem tam da erkek gibi olacağım." dedi. Hayretle kendisine baktı. İki kaşı arasındaki sert ifade yüzüne oturmuştu. Tebessümünü alıp götürmüştü. Tebessüm etmeye çalıştı ama yine de yüzü sert görünüyordu. Bu halinden hiç memnun değildi. Kendisine aynada bu kadar uzun süre de hiç bakmazdı. Eşi, "Leyla, geç kalıyoruz.” diye seslendi. Evden çıktılar. Asansöre bindiler. Eşi ona hep espriler yapar, erkeksi görüntüsüyle eğlenirdi. Eskiden bu durum Leyla’nın hoşuna giderdi. Ama nedense artık kendisine daha farklı davranmasını istiyordu. Kadın gibi hissettirecek davranışlar bekliyordu. Asansörde aşağı inerken eşi Fuat ona "Ne haber askerlik arkadaşım?" dediğinde kan beynine sıçradı. Oysa bakımlı olduğu için kadınsı olduğunu düşünüyordu. "Ne kadar da yanılmışım." dedi. Kadın olmakla kadın gibi olmak arasında ince bir çizgi olmalıydı. Saçına fön çektiriyor, makyajını yapıyor, ellerinin manikürü hiç eksik olmuyordu. Hatta o manikür bozulmasın diye yemeği her zaman ya dışarda yerdi ya da eve istetirdi. Buna rağmen neden olmuyordu? Somutta kadın gibi görünmekle özündeki kadına evirilmek başka şeyler miydi?

İşyerine geldiğinde odasına çekildi. Her zamankinden farklı bir sessizlik çöktü üstüne. Tekrar nasıl özüme dönebilirim, diye düşündü. Bu hale gelebilmek için o kadar çok zaman harcamıştı ki…

O sırada odasının kapısı çalındı. Gelen arkadaşı Selen'di. Liseden beri hep görüşürlerdi. Danıştığı ve dertleştiği tek hemcinsiydi. Selen, Leyla'nın üzgün halini görünce aralarında koyu bir sohbet başladı. “Selen...” dedi ve ekledi. “Sana bir şey sormak istiyorum. Kendimi kadın gibi hissetmiyorum. İnsanlar da beni kadın gibi görmüyor. İlişkilerimin dengesi bozuldu. Benim karşımda korkuyorlar. Kendilerine zarar vereceğimi düşünüyorlar. Eşim Fuat da bana askerlik arkadaşıymışım gibi davranıyor. Kendimden çok uzaklarda gibiyim. kendi özüme yıllarca yıl uzak bir mesafedeyim adeta. Dönmek istiyorum ama çok yorgun hissediyorum. Ben nerede hata yaptım anlayamıyorum?” dedi. Selen, her şeyin farkındaydı ama arkadaşı ona sormadan bir şey söylemenin doğru olmadığını düşünüyordu. Ama artık Leyla onu dinlemeye hazırdı. Selen ona dedi ki " Merak etme, üzülme de gittiğin yerden döneceğin yollar da var. Peki neydi o yollar? İnsan gerçekten o kadar uzun zaman gittiği çok uzun yollardan tekrar dönüp hatalarını telafi etme şansına sahip miydi?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, insanın dününden daha iyi olmasını hedefleyen bir 

bilgi teknolojisidir.

    İnsanın nasılsın sorusuna standart cevabıdır; "Nasıl olsun aynı." Hayat aslında sandığımızın aksine, dinamiktir ve insan bu dinamikte hep hareket halindedir. Ya ilerleriz ya da gerileriz... İleri gitmekse niyet, beni ileriye taşıyacak bilgilere ihtiyacım var. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanı dününden daha iyi yapacak gerçek bilgiler verir. 

İnsan hakkını arar, ömrü yettiği kadar…
Yani kendi gerçeğini… 
Oysa hak etmek, hakkını aramaktan daha değerli değil midir?
Yani aramak yerine gerçeği, onu dönüştürmek…

YAHYA HAMURCU