RÜZGÂRINA UYUMLANABİLENLER…

 

RÜZGÂRINA UYUMLANABİLENLER…

Evin kapısını açarken elleri titriyordu. Anahtarı güçlükle anahtar deliğine sokabildi. Ağlamaktan yüzü gözü birbirine karışmıştı. Kapıyı kapattı ve her zaman yaptığı gibi koşarak yatağının üzerine koştu ve kapandı. Bir süre daha ağlamaya devam etti. Hıçkıra hıçkıra “Bir insan bu kadar başarısız ve mutsuz olabilir mi? Bir hafta içerisinde ulaşmak için uğraştığım ne hayalim varsa mutlu olmak için hepsi parmaklarımın arasından uçup gitti. Bir hafta ya… Bütün yılların emekleri bir haftada gitti?” dedi. Sesini sadece kendisi duydu.  Daha ne yapabilirdi, Elinden daha ne gelebilirdi ki? Hiçbir isteği gerçekleşmemişti. üç senedir süren ilişkisi, evlilik hayalleri, sırf az önce kovulduğu şirkete girebilmek için verdiği emekler… Hepsi ama hepsi bir anda gidivermişti. Biraz sakinleşince mutfağa geçti. Sakinleşmek için  papatya çayı demledi. Okuma koltuğuna geçip oturdu ve çayını yudumlarken düşünmeye başladı.

“Ben nerde yanlış yaptım? Hepsini aslında mutlu olmak için yaptım. Hayatımda ters giden bir şeyler var. İstediğim her şeyi yapmak için yıllarca emek verdim. Ama olmadı işte. Yoksa yanlış şeyler mi istedim?” diye düşünürken sehpanın üzerinde duran bir kitaba gözü ilişti. “Okursam belki rahatlarım.” dedi. Kitap okumayı severdi. Şu anda kendisine iyi gelecek tek şeyin bu olduğunu düşündü. Kitabı açtı ve okumaya başladı. Okudukça içine bir rahatlama hissi geldi.

…

İnsanlar koşturuyor kaldırım taşları üstünde, iş, alışveriş, eğlence...

 Çiçekler de yeşermiş çimenler arasından sanki gülümsüyor güneşe...

İnsan ve çiçek benzer aslında birbirlerine...

İkisi de güneş ister, su ister...

Onları ayakta tutacak bir el, onlarla konuşup ilgilenecek bir gönül ister.

Hayatın rüzgârı nereden, nasıl eser, kim bilir, ne bırakır kucağımıza?

İnsanın çiçeğe göre beklentisi daha çok değil mi?

Göğün derinliklerinden yeryüzünün kurumuş toprağına inen bir damla su çiçekleri mutlu eder.

Peki, İnsanı ne mutlu eder?

İnsan hayatın anlamını arar.

Ruhumuza iyi gelecek gerçeğin özgürleştiren kokusunu arar.

Bir çiçek ne ister? Su, toprak ve güneş... Bir de ötelerden gelen ama neye benzediğini hiç görmediğimiz rüzgâr...

Baharı müjdeleyen bir işarettir rüzgâr...

Sabah gidişi bir aylık, akşam dönüşü bir aylık mesafe olan...

Kuşları havada tutan, bulutların içindeki yağmurları taşıyan…

Getirdiği rızıktan çiçek gibi bütün canlılar ihtiyacı olan kadarını alır ve israf etmez. Kendi hakkına razı olur ve daha fazlasını istemez. Hakkına uyumlanır.

Peki insan ne ister?

Aslında insan ne istemez ki desek cevabı daha kısa olurdu.

Çok şey ister insan, hepsini de “mutlu olmak” için ister, değil mi?

 “Onsuz yapamam” dediği pek çok şeyi vardır.

İsteklerinin uğrunda olanca gücüyle koşar.

Nereye gittiğine pek bakmaz ve bunun adına “mutluluğun peşinden koşmak” der.

Aslında olan nedir?...

Mutluluk insandan kaçıyor olabilir mi?

Belki de istekleri dipsiz bir kuyu gibi olan insan için o kuyuyu aşıp gelemiyordur. Ve insan kendisine sunulan nimetlere kör verilmeyene açgözlüdür… Bu yüzden de mutsuz ve şikayetçidir.

Peki insan mutluluğa nasıl ulaşır?

Ulaşmayı hayal ettiği, uğruna yıllarını, sabrını, imkânlarını ve bazen de kendi ifadesiyle hayatını harcadığı şey gerçekten ihtiyacı mı, yoksa isteği mi? İnsan için isteği ve ihtiyacı birbirinden ayırmak mutluluğa giden yolda önemli bir basamaktır.  Rüzgarına uyumlanmadan, kendisine verilen imkânlarla ne yapacağını düşünmez. Verilmeyen imkânlara ulaşsa neler yapabileceğini hayal ederek zamanını geçirir.

İsteği ihtiyaçtan ve imkânı imkânsızlıktan ayıran nedir?

Hayatın ne verdiği önemli değil, verilenlerle ne yapıldığı önemlidir. Bu durumda bir çiçek ister rüzgârlı bir tepede ister dere kenarında doğmuş olsun, kendisine sunulanlarla ne yaptığı onu bir yerlere taşır.

İnsan da çiçek gibidir.  İlgi ister, mutlu ve başarılı olmak ister, sayılmak ve sevilmek ister, iyi ilişkiler kurmak ister, işe yaradığını hissetmek ister…

Sırf dününden daha iyi olmak için yollara düşer.

Sonra hayat rüzgârı kimin neye ihtiyacı varsa heybesinde topladıklarını insanın verdiği tepkilere, yaptığı seçimlere göre insana sunar.

Kimi zaman yavaş kimi zaman sert kimi zaman da tatlı...

Bazen gizlice bazen de açıkça...

Rüzgâr her yönden eser ve hep bir şeyler getirir ama hiç beklendiği gibi olmaz insanın gelenleri…

Her bir esişi isteklere göre değil de gerçek ihtiyaçlara göredir. Ama insana gerçek ihtiyacı olan ilgi yetmez, fazlasını istemeye başlar. “Benimle ilgilenin, varlığımı kabullenin, isteklerimi yerine getirin, kıymetimi bilin...” der. En yakınındakilerin beğenmesi yetmez daha fazla kişi beğensin ister.

Ve mutlu olmak için herkesi ve kendisini mecbur bırakır.

Nasıl da ölçer, tartar…Bir bilse rüzgâr hep doğru yerden eser... İster sağdan, ister soldan, ister önden, ister arkasından essin.

Bir anlasa gerçek iyilik karşılıksızdır...

Bir yapabilse asıl kendi ihtiyacı varken mutluluğun başkasının ihtiyacını beklentisiz karşılamasından geçtiğini…

O zaman hayatın rüzgârı ne üşütecek ne terletecek; tam da güzel bir serinlik getirecek!

Emin Ol!

Rüzgâr eserken dinler her şeyi... Ve durması da dinlemek için...

Bize bıraktıkları ihtiyacımız olanlar... Ama bırakmadıklarının da bir hikmeti var...

Konu bizden, sahne ondan geliyor...

Sadece beklemediğin yerden ve kişiden geldi diye sahneyi eleştirme ve şikâyet de etme...

Mutsuz olmak için değil mutlu olmak için bir sebep ara...

Rüzgârın karşısında kuru bir dal gibi dimdik durursan kırılırsın… Uyumlanman gereken yeri bilmelisin. Otlar nasıl da rüzgâra uyum sağlıyor hiç görmedin mi?

Bir şeyler hemen olmayınca acele etme... beklemeyi bil ve kabullen.

Çünkü her şey bir anda olmaz.

İnsanın istediği gibi de gerçekleşmeyebilir.

Sebebi rüzgârın dilini anlamadığından...

Doğru okumayı öğrenene kadar zorlanabilir insan; ama okuyabildiğinde öğrenir  ve deneyim çıkarır. Sabret, emin ol ve güven! 

Rüzgâr tersten estiğinde rüzgârı arkasına alabilenler kazanır hayatta…Ve ona uyumlanabilenler gerçek başarıya ulaşırlar…