NE KADAR DEĞERLİYİM?...

Gözü sürekli telefonundaydı. “Yine aramadı, oysa kaç defa aradım ben onu. Hiç olmasa bir mesaj atsan yavrum.” dedi kısık ve üzgün bir sesle Neriman Hanım. Kızına verdiği değeri kendisi kızından göremiyordu…  Başka annelerin kızları annelerini arıyor ve ne kadar güzel ilgileniyorlardı. “Beni değil de Mukadder teyzesini arıyor ne hikmetse…” Mukadder mahalleden komşularıydı ama sanki kızının annesi oydu! “Kızıma söylesem de kabahatli yine ben oluyorum. Zaten eşim de aynı, kızım da aynısını yapmış çok değil aslında.” Bu düşüncelerle içerliyordu Neriman Hanım en yakınındakilere. Eşi de kendi ailesine daha çok önem veriyor, gittiği kursta hoca en yakın arkadaşına ondan daha çok ilgi gösteriyordu… “Çok mu şey bekliyorum? Arkadaşlarıma gösterilen ilgiyi, alakayı neden ben göremiyorum? Hani derler ya buradan köye yol olur? Gerçekten olur… Kızım beni gerçekten sevse aramaz mıydı ki?” düşünceleri Neriman Hanım’ın gün içinde neşesini almaya yetiyordu. 

 

                            

Birkaç yıllık evli olan Sevgi de Neriman Hanım gibi değer görmemekten dertliydi… Eşinin ailesinin kendisini aileden biri gibi görmediklerini ve bir karar alınacağı zaman onun fikrinin alınmadığını düşünüyordu. Oysa evlenirken böyle olabileceğini hiç tahmin etmemişti. Eşinin ailesiyle daha sıcak bir ilişkisi olacaktı… Çünkü kendi ailesinin en çok ilgi gören çocuğuydu. Herkes evde hep ona ilgi göstermişti. Bir şey alınacağı zaman onun fikrini alırlardı. Evlenmeden önce babası eve tadilat yaptırırken bile avizeleri seçmek için annesini değil de kendisini götürmüştü. Yine aynı şekilde ilgi göreceğini umuyordu evlendiği ilk zamanlar. Çayını yudumlarken kayınvalidesinin evinde çay servisi yapan eltisine bakıp “Ona davrandıkları gibi bana davranmıyorlar, ona daha sıcak davranıyorlar bana daha mesafeli, neden böyle olduğunu anlamıyorum. Hatta onların çocuklarına gösterdikleri ilgiyi benim çocuklarıma göstermiyorlar. Ben her şeyin farkındayım.” diye yakınıyordu içinden.

Ayla da çalıştığı iş yerinde arkadaşları ve yöneticisi tarafından değer görmüyordu. Mesai arkadaşlarının yanından gülüşerek geçip kahve içmeye gitmeleri epey canını sıkmıştı. Teklif dahi etmemişlerdi. Yönetici olduğu eski iş yerinde çalışanlar onu her yere davet ederdi. Nikah şahidi bile olmuştu. Ama şimdi bak: “Kahve molasında bana haber vermiyorlar, beni içlerine almıyorlar, bakışlarında bile bir kinaye sezinliyorum. Çok şey mi istiyorum canım? Akşam birlikte çıkıyorlar beni de aralarına alabilirler yani.” düşünceleri kafasının içinde dönüp duruyordu.

Ya Remzi amca, o da arkadaşlarından şikayetçiydi… İmkanlarını arttırmıştı, daha çok parası, daha çok malı olunca itibarının artacağını düşünmüştü ama çalıştırdığı kişiler işten ayrıldıktan sonra kendisini hiç arayıp sormaz oluyordu nedense… En son işten çıkardığı muhasebe müdürü Fazıl Bey’in işten ayrılıp kendi bürosunu açtıktan sonra hiç kendisini arayıp sormaması da düşüncelerinde haklı olduğu hissettiriyordu. Yalnız başına makam koltuğunda otururken: “Benim imkanlarım, gücüm onlardan daha fazla, dolayısıyla onlardan itibar görmem gerekir. Çünkü onlardan her anlamda ayrıcalıklıyım… Aman canım onlar ne anlar.” diyor ama bir yandan da insanlardan beklediği şeylerden vazgeçemiyordu.  Yine de kendisinin haklı olduğuna kendisini inandırmaya çalışıyordu.

İnsanın değerini ne belirler?... Parası, malı, makamı ya da ailesi mi? Yoksa yaptıkları, değer verdikleri ve ilkeleri mi?

Değer görmeyi bekler insan… Çünkü insanların ortak meylidir değer görme isteği…

Ne kadar takdir edilir ne kadar beğenilir ne kadar iltifat alır ve sevildiğini duyarsa o kadar değerli hisseder kendisini…

İnsanoğlu doğduğu günden itibaren bekler, anlaşılmayı, sevilmeyi, saygı görmeyi, düşünülmeyi ve hatırlanmayı…

Bu istekleri karşılandığında mutlu, karşılanmayınca da mutsuz olur…

Peki, hiç düşündük mü bu değeri beklerken “Biz  ne yapıyoruz?.” diye

Doğada kendisine özel ilgi isteyen bir çiçek bulunmaz. Toprak su ister ama karşılığında ürün verir. Kuşlar ağaç dallarına yuva yapar ama karşılığında ağacın tohumlarını dört bir yana saçar. Hayatın içerisinde bir denge var değil mi? İnsanın değer beklerken yapıp ettikleri de önemli. İnsan hedeflerine ulaşabilmek için karşısındakinin ihtiyacı olan neyse onu karşılayabilmeli. Karşıladığı ihtiyaç kadar değerli çünkü.

Dolayısıyla bu kadar başkalarından beklerken, başkalarının beklediğine kör olabilir mi insan?

 

Günümüzde çok moda bir deyim var.. “Önce kendini sevmelisin ki başkaları da seni sevsin. Sen değerlisin… Sen kendine değer vermezsen kimse sana değer vermez.” Bu noktada bir şeyi kaçırıyor olabilir miyiz? “Değer görmek isteyen İNSAN kendime hangi değerleri kattım?” sorusunu hiç sordu mu?

İnsan ilişkilerinde İhtiyaç Karşılayabildiği Kadar Değerlidir…

İnsan zaman zaman kendisine şu soruları sorabilmeli ki değerinin ölçüsünü bulabilsin: “İnsanlara ne kadar değer verdim? Onların ihtiyaçlarını ne kadar fark ettim ve karşıladım? Bana ihtiyaçları olduğunda yanlarında oldum mu? Onları anlamaya çalıştım mı? Deneyimselleştirebildim mi başka hayatları ve yaşadıklarımdan bir şeyler öğrenebildim mi?”

İşte, Neriman Hanım, Sevgi, Ayla ve Remzi Amca’nın gözden kaçırdıkları ŞEY tam da buydu…. Beklediklerinin karşılığını görememekten yakınırken dönüp hiç kendilerine bakmadılar.

Değer kazanılan bir şeydir. Onu KAZANABİLMEK İÇİN insana, hayata emek vermeli ki değer görebilmeli…