CANIM ÖĞRETMENİM

 CANIM ÖĞRETMENİM

Okulun bahçesinden içeri girdiler. Çocuk sesleri kuş cıvıltılarına karışıyordu. Okul binasından içeri girerken durdu ve yıllardır gözü gibi baktıkları hiç yanından ayırmadıkları evlatlarının gözünün içine baktılar ve sıkı sıkı sarıldılar. Yumuşak ve merhametli bir ses tonuyla babası “Bak yavrum öğretmenini üzme. Bundan sonra sen önce ALLAH! Sonra ona emanetsin… Bir dediğini iki etme e mi yavrum.” dedi. Şimdi kendisine emanet edilen çocuğunu öğretmenine teslim edeceklerdi. Bugüne kadar anne ve baba olarak bir çocuğun ihtiyacı olan her davranışı öğretmeye, her beceriyi hiç üşenmeden kazandırmaya çalışmışlardı. Konuşmayı, yemek yemeyi, düzenli ve tertipli olmayı, kurallara uymayı, temiz olmayı, teşekkür etmeyi ve daha birçok şeyi… Bundan sonra eksik kaldıkları şeyler için bayrağı öğretmenine devredeceklerdi. O yetiştirecekti. Zaten öğretmen “öğreten” değil miydi? Yeryüzünün en kutsal mesleği, peygamber mesleği değil miydi? İnsan yetiştirmek ne kıymetli ne yüce ne kutsal bir iş.

                                                

Öğretmenler odasından içeri girdiler. Öğretmen onları görünce yanlarına gitti. Küçük çocuğun başını okşadı ve “Hoş geldin.” dedi. Çocuk “Hoş buldum, canım öğretmenim.” dedi. Çocuğun babası “Eti sizin kemiği bizim. Artık size emanet öğretmenim.” dedi. “Peki” dedi öğretmen ve gülümsedi çocuğa. Elini tuttu ve beraber sınıfa doğru koridorda ilerlediler ve sınıfa girdiler. Çocuklarını emanet edebilecekleri, yetiştirilmesinde rol oynayacak öğretmeni bulmak için epey araştırma yapmışlardı. O yüzden anne ve babanın içi çok rahattı ve “eti senin kemiği bizim” sözünü bu kadar rahat söyleyebilmişlerdi. Çocuğu öğretmene emanet edecekleri ana kadar da çocuklarının yetişmesi için anne ve baba olarak ellerinden gelenin en iyisini yapmaya çalışmışlardı. Yani başka anne babalar gibi “Al çocuğumuzu sen adam et, biz edemedik.” Demeden öğrenmeye hazır, yetiştirilecek kıvamda bir çocuk emanet etmişlerdi. Bir insanın yetişmeye başladığı yer okul değil, içine ilk doğduğu ev değil midir? Yoksa bir çocukla baş edemeyen bir anne baba birçok çocukla bir kişinin baş etmesini, yetiştirmesini nasıl bekleyebilir? İnsanın dünya sahnesinde hayatının tüm sahnelerini kapsayan bir rolü var: “İnsan yetiştirmek”.

Çocuğun anne babası insan yetiştirmenin kanunlarını çok iyi biliyorlardı. Yetiştirmenin ne anlama geldiğini iyi biliyorlardı ve insanı iyi tanıyorlardı. İnsanın hayatta ne istediğini, farklılıklarını, zayıf yönlerini, güçlü yönlerini, ihtiyaçlarını, nasıl öğrendiğini, nasıl motive olduğunu biliyorlardı.  İnsan yetiştirmek nihayetinde topluma mutlu, başarılı ve özgüvenli bireyler kazandırmak değil miydi? Çocuklarını emanet ettikleri öğretmen insan yetiştirmenin gerçekliğine hakimdi. Yetiştiren insanın tüm özelliklerine sahipti. Peki yetiştiren insanın özellikleri nelerdir?

Yetiştiren insan farklılıkları iyi yönetebilendir…

İnsanlar çiçek bahçesi gibi. Hepimizin birbirinden farklı özellikleri, rengi, kokusu ve özellikleri var. Kiminin eksik olan yönü diğerinde var. Diğerinde de ötekinin eksik yönü var. Her birey aynı yöntemle öğrenmez. Kimine anlatsan yeter, kimine göstersen, kimine de uygulatınca öğrenir. İşte yetiştiren kişi hangi yöntemle öğreteceğini bilendir. Farklılıklara rağmen ortamda uyum ve ahenk kurabilendir.

Yetiştiren insan merhametli olabilendir…

İnsan merhamet gösterdiğinde merhamet görür. Merhamet kişinin her istediğini yerine getirmek değildir. Ağlamaması, üzülmemesi ya da öfkelenip ortalığı kırıp dökmemesi için hatalarını görmezden gelmek de değildir. İnsana yetiştirirken neyi verip onun elinden neyi alması gerektiğini iyi bilendir. İnsana her türlü imkânı sunarak onu yetiştiremeyeceğini bilendir.

Yetiştiren insan otorite kurabilendir…

İnsan yetiştirirken masaya yumruğunu vurarak, sert konuşarak ya da bağırarak, şiddet uygulayarak insan yetiştirilemeyeceğinin farkındadır. Tebessümlüyken de ciddi olmasını bilendir. Tartışmaya girmeden insanlarla iletişim kuran ve az sözle çok şey anlatabilendir.

Yetiştiren insan ihtiyacı kadarını karşısındakine aktarabilendir…

İnsan yapısı gereği çok sabırsızdır. İster ki her anlattığı, her konuştuğu şey hemen davranışa dönüşüversin. Bunu yaparken de karşısındaki insanın aktardıklarından ne kadarına ihtiyacı olduğunu pek düşünmez. Ama gerçekte yetiştiren karşısındakinin ihtiyacı kadarını aktarabilendir.

Yetiştiren insan bulunduğu sahnenin hakkını verebilendir…

İnsan hayat sahnesinde birçok rol sergiler. Kiminde başrol, kiminde yardımcı rollerdedir. Ama her nerede olursa olsun her sahnesinde öğrenmek ve öğretmekle ilgili bir süreci vardır. Yetiştiren insan her an iletişimde olduğu kişileri yetiştirmekten sorumlu olduğunun bilincinde olandır. Çocuğu, eşi, babası, annesi, öğrencileri veya bilet aldığı kuyrukta; hangi sahne olursa olsun her davranışı, sözü ve hareketi ile her an birilerini yetiştirme çabasındadır.

 

Yetiştiren insan bir gün hayat sahnesinden ayrıldığında kendisinden sonra kalacak nesilleri düşünen ve onlara miras olarak iyi davranışlar kazandıran ve bırakan kişidir…

 

                                        

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, insanın dününden daha iyi olmasını hedefleyen bir 

bilgi teknolojisidir.

    İnsanın nasılsın sorusuna standart cevabıdır; "Nasıl olsun aynı." Hayat aslında sandığımızın aksine, dinamiktir ve insan bu dinamikte hep hareket halindedir. Ya ilerleriz ya da gerileriz... İleri gitmekse niyet, beni ileriye taşıyacak bilgilere ihtiyacım var. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanı dününden daha iyi yapacak gerçek bilgiler verir. 

İnsan hakkını arar, ömrü yettiği kadar…
Yani kendi gerçeğini… 
Oysa hak etmek, hakkını aramaktan daha değerli değil midir?
Yani aramak yerine gerçeği, onu dönüştürmek…

YAHYA HAMURCU