Kim Tutar Seni?

Kim Tutar Seni? 

Doğarken bile tutamamışlar beni, öyle hızlı gelmişim ki dünyaya hastane kapısında doğum yapmış canım anneciğim.

Okul hayatım da öyle hızlı geçmişti. Sanki hızlı trende gider gibiydim.

Hayat o kadar hızlı akıp gidiyordu ki;

Ne zaman evlendim?

Ne zaman iş hayatında patron oldum?

Ne zaman iki çocuk sahibi oldum? Hatırlamıyordum.

Dönüp arkaya baktığımda 45 seneyi devirmişim. 

Yaptığım birçok seçimin sonucunu yaşarken aralarda o sonuca beni ulaştıran sebeplerimi hatırlamıyordum bile.

Nereden nereye gelmişim?

Rahatsızlanıp hastaneye yatana kadar bunları düşünme fırsatı bulamamıştım. Sanki hayat bana senin biraz durman lazım demiş ve beni durdurmuştu.

Uzun uzun düşünmemi sağlayan bu yavaşlama, hayatıma ayna tutmuş ve yaşadıklarımı gözden geçirmem için bir adım olmuştu.

Öyle ya…

İnsanlar, ancak başlarına bir şey geldiğinde irdelemeye başlarlar. O zaman kendilerine “Başıma bunlar neden geldi?” diye sorarlar.

Gerçekte olan bu kadar gözlerimin önündeyken bunu başıma bir şey geldiğinde farkettiğim için üzgün olsam da sanki bana bazı şeyleri düzeltebilmem için bir kapı açılmıştı.

Hayatımı, davranışlarımı, kazanışlarımı, kaybedişlerimi değerlendirmeye alıp irdelemeye başlamıştım.

Başlangıçta çok keyifliymiş gibi gelip sonrasında büyük bir girdabın içine sokan aşırı yoğunlukların, hayatımın dengesini bozmuş olduğunun farkına bile varamamışım.

Neresi olursa olsun, bir yere gereğinden fazla yoğunlaşıyor olmak bir süre sonra insanı aksini yapamama durumuna sokuyordu.

İş hayatımın yoğunluğu ailem ile olan ilişkimi sekteye sokmuştu.

Eşim, evin ve çocukların sorumluluğunu almıştı ki bu buna kolaylık olarak gelmişti. Benim yapmam gerekenleri de eşimin yapması artık sorunlara yol açmaya başlamıştı.

Eşimin şikayetleri artmış bundan dolayı da evden uzaklaşma isteğim fazlalaşmıştı.

Bu durumlar bir süre daha böyle devam ederken ve ben işime çok fazla yoğunlaşmışken vücudum artık sinyallerini artırmıştı. Günün sonunda da kendimi hastanede yatarken bulmuştum.

Uzun süre hastane yatışından sonra bir o kadar da evde sağlığıma kavuşmayı beklemiştim.

Bu süreçte ailemi eşimi ve çocuklarımı ne kadar ihmal ettiğimi anlamış, onları yeni tanımaya başlamıştım. Eşim ne kadar aktif, sabırlı, güçlü ve sosyal bir insanmış. Çocukların yarı babası oymuş meğer. Çocuklar desen bilmediğim bin türlü tarafları varmış idare edilmesi gereken, her gün öğretilecek bir sürü detay… Yeni hayatımın başında bir süreliğine işler çok zorlu geçmişti.

Çocukluğundan beri herkesin bana “Kim tutar seni oğlum yürü be, sen yaparsın senin gibi iş bitirici adam yok.” demesi kulaklarımdan çıkmaz. Ben de o gazla yürüyüp gitmişim ama maalesef bu kadar hız bazı şeylerden de geri kalmama sebep olmuştu. Geç olsa da anlamış ailemi ve sağlığımı tekrardan kazanmıştım.

Aslında insan bu hayatta kim olursa olsun hayatında dengeyi bozduğunda diğer tüm sahnelerinde sorunlar çıkmaya başlar... Kim olursak olalım, hayatın bize getirdiklerinden birer seçim yapıp o seçimin sonuçlarını yaşarız.

Mesele şu, yaptığımız seçim hayatımızın dengesine uygun mu?

Ben istiyorum deyip giriştiğim işler olmam gereken diğer yerlerden beni alıkoyuyor mu? İnsanlar elbette zaman zaman yoğunluklar yaşar ama unutmaması gereken şey tahteravallinin bir tarafı havalara uçarken diğer tarafın sertçe kendini yere vurmaktan kaçması pek mümkün değildir. Bundandır ki kıvamında bedellerle insan dengeye varır.

İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı değişmedi.

Aynadaki kişi...

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.